1. Чахлы, якія надзяваюцца зверху рукавоў пінжака, сукенкі і пад. для аховы ад пылу, гразі і інш. Надзець нарукаўнікі. □ Абцягваючы на хаду свае нарукаўнікі, у пакой забег бухгалтар Крык.Васілёнак.
2.Уст. Манжэты, якія прышываліся да рукавоў сукенкі, кофты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ялі́на, ‑ы, ж.
Высокая елка. На ялінах, быццам свечкі на каляднай ёлцы, віселі шышкі-таўкачыкі і залаціліся на сонцы.Брыль.Старыя хвоі і яліны, Высока кінуўшы галіны, Глядзелі хораша, любоўна.Колас.І пад крык жураўліны, Што асеў на лясы, Сумавалі яліны, Сумавалі ласі.Іверс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Садо́м ’бязладдзе, сумятня, гоман, крык’ (ТСБМ), садома ’тс’ (Ант.). Рус.содо́м, укр.содо́ма ’тс’. З грэч.Σόδομα και Γόμορρα — назвы старажытных гарадоў, якія былі знішчаны за грахі і распусту. Гл. Праабражэнскі, 2, 349; Фасмер, 3, 706.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
outcry
[ˈaʊtkraɪ]1.
n., pl. -cries
1) мо́цны крык, вы́крык -у m.
2) гу́чны пратэ́ст
2.
v.
1) го́ласна крыча́ць, выкры́кваць
2) перакры́кваць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Бата́лія. Рус.бата́лия, укр.бата́лія. Запазычанне з раманскіх моў (франц.bataille, італ.battaglia), магчыма, праз польскую мову (польск.batalja). Гл. Фасмер, 1, 133; Шанскі, 1, Б, 55. Сюды ж дыял.бата́ля (Шат.) ’звалка, бойка, крык у вялікай спрэчцы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
larum
н.
1. трывога; крык, шум; гвалт;
2.уст. сігнал трывогі;
bić na larum — біць трывогу
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
садо́м, ‑у, м.
Бязладдзе, сумятня, гоман, крык. Яўхім пачаў біць вокны, посуду, гаршкі, перавярнуў начоўкі з рошчынай і рабіў страшны садом у хаце.Бядуля.
•••
Садом і гамора — тое, што і садом (ад назваў двух гарадоў старажытнай Палесяіны, якія, паводле біблейскай легенды, былі пакараны богам за грахі жыхароў).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Віскуцень ’пранізлівы вецер’ (КТС, А. Кулакоўскі, М. Лобан), укр.вискотня́ ’пранізлівы крык, віск’, ви́скоцень ’лён, паспелыя галоўкі якога трэскаюцца, і насенне выпадае’; ’званочак’. Відавочна, паходзіць ад *віскот < прасл.viskotъ (параўн. чэш., славац.výskot) і суф. ‑enь. Да віск (гл.).