Клёпат ’крык, лямант’ (Сл. паўн.-зах.). Кантамінацыя клёкат (гл.) і кляпаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вопль м. ля́мант, -ту м.; крык, род. кры́ку м.; (плач) плач, род. пла́чу м.; галашэ́нне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гвалт разг. гвалт, род. гва́лту м.; крык, род. кры́ку м.; шум, род. шу́му м., гармі́дар, -ру м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
глас (голос) уст. го́лас, -су м.;
◊
глас вопию́щего в пусты́не книжн. крык адзіно́кага ў пусты́ні; ма́рны ля́мант.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́крик м.
1. охотн. по́крык, -ку м., крык, род. кры́ку м.;
2. (покрикивание) разг. пакры́кванне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гвалт
(польск. gwałt, ад с.-в.-ням. gewalt)
1) насілле, здзек;
2) крык, лямант;
3) від феадальнай павіннасці ў Вялікім княстве Літоўскім.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
вы́крык, ‑у, м.
Гучны адрывісты вокліч, крык. Шум, жарты, вясёлыя выкрыкі поўнага задавальнення поўнілі лазню. Колас. Хутка пачуліся грозныя выкрыкі стражнікаў: «Шырэй дарогу! Шырэй! Убок! Убок!» Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надры́вісты, ‑ая, ‑ае.
Рэзкі, сутаргавы, з надрывам (у 3 знач.); прарэзлівы. Надрывісты кашаль. Надрывісты крык. □ — Іван, Іван!.. — аднекуль знізу, са снежнай замеці, пачуўся надрывісты дзявочы голас. Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
cackle1 [ˈkækl] n.
1. квахта́нне, куда́хтанне
2. го́гат (крык гусей)
3. ро́гат, хіхі́канне
4. балбатня́, гамана́, пустасло́ўе;
Cut the cackle! Хопіць балбатаць!
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Віск ’пранізлівы крык’ (БРС, КТС, Гарэц., Нас.), укр. виск, ст.-рус. вискъ (з XVII ст.), польск. wisk ’віск’; ’піск’; ’крык’, серб.-харв. ви̏ска ’крык, віск’; ’конскае іржанне’, макед. виск ’іржанне’; ’віск’, балг. виск ’іржанне’, ст.-слав. вискъ. Прасл. viskъ — гукапераймальнае ад vi‑ і суф. sk‑ъ. Праабражэнскі (1, 83) параўноўвае з н.-в.-ням. wiehern ’іржаць’, якое з’яўляецца ўзмацняльнай формай ад с.-в.-ням. wihen, ст.-в.-ням. wihôn (Клюге, 689). Гл. таксама визг (Фасмер, 1, 313; Шанскі, 1, В, 94).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)