nurse

[nɜ:rs]

1.

n.

1) мэдыцы́нская сястра́, мэдсястра́ f.

2) ня́нька f.

2.

v.

1) быць, працава́ць мэдсястро́й

2) дагляда́ць; лячы́ць (хво́рых і пад.)

3) ня́ньчыць (дзяце́й)

4) кармі́ць (дзіця́ грудзьмі́)

- nurse a plant

- nurse a fire

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гру́дзі мн.

1. Brust f -, Brüste;

прыці́снуць каго-н да сваі́х грудзе́й j-n ans Herz drücken;

дыхну́ць на по́ўныя гру́дзі tief drchatmen;

2. (жаночыя) Brust f -, Brüste, Bsen m -s, -;

кармі́ць дзіця́ грудзьмі́ das Kind stllen;

адву́чваць дзіця́ ад грудзе́й ein Kind entwöhnen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чарвя́к, -ка́ м.

1. мн. чэ́рві, род. чарве́й и чарвякі́, -ко́ў в разн. знач. червь, червя́к;

2. мн. чарвякі́, -ко́ў тех. червя́к;

дажджавы́ ч.зоол. дождево́й червь;

шаўко́ўнічны ч. — шелкови́чный червь;

расні́чныя чэ́рві — ресни́чные че́рви;

кармі́ць чарве́й — корми́ть черве́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

satiate

[ˈseɪʃieɪt]

v.

1) кармі́ць, наяда́цца, напіва́цца дасы́та; ца́лкам задаво́льваць (-ца)

2) перанасыча́цца; прыяда́цца

Mary was so satiated with bananas that she would not even look at one — Мары́і так прые́ліся бана́ны, што і глядзе́ць на іх не магла́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ла́дзіцца, ладжуся, ладзішся, ладзіцца; заг. ладзься; незак.

1. (1 і 2 ас. не ужыв.). Ісці на лад, добра атрымлівацца, складна выходзіць. Не ладзіцца справа. □ Вярнуўся [Бабейка] з партызан камуністам, за год-паўтара паставіў калгас на ногі, ды і цяпер у яго ўсё ладзіцца... Хадкевіч. На гэты раз чытанне штось не ладзілася, і Лабановіч часта адрываўся ад кнігі. Колас.

2. Разм. Наважвацца, рыхтавацца што‑н. рабіць, зрабіць. Пасярэдзіне сянец некалькі пар ужо ладзілася скакаць. Лобан. [Дзед] налівае ў міску капусты і ладзіцца карміць мяне вялізнай драўлянай лыжкай, якая не лезе мне ў рот... Сачанка.

3. Зал. да ладзіць (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

feed

[fi:d]

1.

v.t. feed, feeding

1) кармі́ць, харчава́ць

to feed a baby — карміць дзіця́тка

2) жыві́ць; распа́льваць (злосьць)

3) падтры́мваць, забясьпе́чваць па́лівам, вадо́ю ці сыраві́най

to feed kerosene to a lamp — налі́ць га́зы ў ля́мпу

4) па́сьвіць (жывёлу)

5) уво́дзіць

to feed information into a computer — уво́дзіць інфарма́цыю ў кампу́тар

2.

v.i.

па́сьвіцца (пра жывёлу); е́сьці

Cows feed on hay — Каро́вы ко́рмяцца се́нам

I am fed up Sl. — Мне абры́дла

3.

n.

1) корм -у m.; кармы́ pl.

2) informal е́жа

3) харчава́ньне n., кармле́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

grass

[græs]

1.

n.

1) трава́ f.

2) луг -у m., сенажа́ць, па́ша f.

2.

v.t.

1) засява́ць траво́ю

2) кармі́ць траво́ю

3) слаць лён на траву́

3.

v.i.

1) зараста́ць траво́ю

2) па́сьвіцца на па́шы

- at grass

- go to grass

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

undertake

[,ʌndərˈteɪk]

1.

v.t.

1) пачына́ць, распачына́ць

2) стара́цца, намага́цца

to undertake the impossible — бра́цца за немагчы́мае

3) бра́цца

She undertook the feeding of my dogs — Яна́ ўзяла́ся кармі́ць маі́х саба́каў

2.

v.i.

распачына́ць, выбіра́цца

to undertake a journey — вы́брацца ў падаро́жжа

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Даі́ць ’даіць’. Рус. дои́ть, укр. доїти, чэш. dojiti, славац. dojiť, польск. doić, в.-луж. dejić, dojić, н.-луж. dojś, балг. доя́, серб.-харв. до̀јити, ст.-слав. доити. Прасл. *dojiti (). Агляд форм гл. у Трубачова, Эт. сл., 5, 53–54. Лічыцца каузатывам на ‑iti ад *děti, якое не захавалася, але існаванне якога можна вывесці з аддзеяслоўных вытворных *dětę, *děva. У аснове ляжыць і.-е. *dhē̆(i̯)‑ ’ссаць, карміць грудзьмі’. Роднасныя формы: ст.-інд. dháyati ’ссаць’, лат. dêt ’тс’, гоц. daddjan ’тс’. Гл. Бернекер, 1, 205–206; Траўтман, 51; Фасмер, 1, 522; падрабязна Трубачоў, там жа. Гл. яшчэ Слаўскі, 1, 152.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ста́цыя ‘станцыя’ (гродз., Сл. ПЗБ), ст.-бел. стацыя, стацэя ‘пастой, месца адпачынку’, ‘забеспячэнне’ (Ст.-бел. лексікон), стацея: стацеи давати/поднимати ‘прымаць і карміць князя з яго світаю ў час паездак па правінцыі, а таксама яго пасланцоў і даваць ім фурманкі для праезду ў наступны маёнтак’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 130). З лац. statio ‘пастой’ праз ст.-польск. stacyja, польск. stacja ‘пастой, прыпынак, станцыя’ (Булыка, Лекс. запазыч., 84; Сл. ПЗБ, 4, 583). Сюды ж стаце́йка ‘чыстая палавіна хаты’ (Сцяшк. Сл.), што адлюстроўвае захаванне старой семантыкі, параўн. станцыя (гл.), польск. stacja ‘кватэра’ і інш. Гл. Брукнер, 512; Фасмер, 3, 746, 748; ЕСУМ, 5, 396, 403.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)