парнакапы́тныя, ‑ых.
Атрад млекакормячых, якія маюць на кожнай канечнасці 2 ці 4 пальцы (капыты), да якога адносяцца свінні, вярблюды, авечкі, козы, буйная рагатая жывёла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рахма́ны
1. разм (чалавек) sanft(mütig), mild;
2. (жывёла) zahm
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
травае́дны grásfressend;
травае́дная жывёла заал grásfressendes Tier, Grásfresser m -s, -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Vieh
n -(e)s жывёла, скаці́на, бды́ла
das gróße [kléine] ~ — буйна́я [дро́бная] жывёла; [скаці́на]
hóhes [gróßes] ~ — разм., груб. ва́жная асо́ба
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
livestock
[ˈlaɪvstɑ:k]
n.
сво́йская жывёла, жывы́ інвэнта́р; пагало́ўе n.
livestock breeding — жывёлагадо́ўля
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
гавя́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж., зб.
Абл. Буйная рагатая жывёла; каровы. — Паглядзі адно, як цікава расцягнуўся цуг кароў. Вось колькі гавяды ў Сілцах! Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
zwierzę
н. жывёла; жывёліна; звер;
zwierzę domowe — свойская жывёла;
~ta rzeźne — забойная скаціна;
zwierzę drapieżne — драпежная жывёла;
~ta futerkowe — пушныя звяры;
~ta łowne — дзічына;
hodowla zwierząt — жывёлагадоўля
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
абагу́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад абагуліць.
2. у знач. прым. Які ў працэсе калектывізацыі з прыватнага, індывідуальнага ператварыўся ў грамадскі, калектыўны. Абагуленая жывёла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Дабы́так ’пажыткі, дабро’. Агульнаславянскае слова. Параўн. ст.-рус. добытъкъ ’маёмасць’, ’здабыча’, ст.-укр. добытокъ ’жывёла’, укр. доби́ток ’рабунак, здабыванне’, добито́к ’буйная рагатая жывёла’, добуто́к ’набытак’, добу́тки ’ягняты, цяляты і да т. п.’, ст.-чэш. dobytek ’свойская жывёла’, ’скаціна, дабро’, чэш. dobytek, славац. dobytok, польск. dobytek ’маёмасць’, ’свойская жывёла’, ’прыбытак, выгада’, балг. доби́тък ’свойская жывёла; скаціна’, макед. добиток ’жывёла’, серб.-харв. доби́так ’прыбытак; выгада’. Прасл. *dobytъkъ — вытворнае з суф. ‑ъkъ ад дзеепрым. прош. ч. *dobytъ (ад дзеяслова *dobyti). Для слоў гэтай групы прымаюць развіццё семантыкі: ’маёмасць’ > ’скаціна’. Падрабязны агляд у Трубачова, Эт. сл., 5, 49. Цікава, што ў рус. мове гэта слова вядома толькі ў старых помніках; у сучаснай мове, паводле Трубачова, няма. Але параўн. у СРНГ, 8, 82: добы́ток ’дзіця’ (кастр.), магчыма, іранічнае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Úrtier
n -(e)s, e першабы́тная [выкапнёвая] жывёла
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)