Verbum

анлайнавы слоўнік

deluge

[ˈdelju:dʒ]

1) пато́п -у m.

2) уле́ва, зале́ва f.; лі́вень -ўня m.

3) Figur. пато́к -у m. (сло́ваў), град -у m. (пыта́ньняў); нава́л -у m. (зака́заў), нато́ўпы pl. (пакупніко́ў)

заліва́ць; затапля́ць, засыпа́ць

to deluge with invitations — засы́паць запро́сінамі

•

- the Deluge

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

абру́шыцца, ‑шыцца; зак.

1. Рынуцца, паляцець, пасыпацца на каго‑, што‑н. Застрачылі кулямёты, аўтаматы, на паліцэйскіх абрушыўся град куль. Васілеўская. // перан. Наваліцца на каго‑, што‑н. (пра вайну, голад, няшчасце і пад.). Лавінай нечаканаю вайна, Усё знішчаючы перад сабой, На мірны край абрушылася наш. Танк.

2. перан. Імкліва і нечакана напасці на каго‑, што‑н.; атакаваць. Чорны груган кружыць над наваколлем і вось-вось абрушыцца на Панятоўшчыну. Кавалёў. // Напасці, накінуцца на каго‑н. з папрокамі, лаянкай, абвінавачваннямі. Як толькі Шаблюк закончыў, Мікульскі.. абрушыўся на яго з тымі ж самымі фактамі. Марціновіч. Спачатку меўся ўскочыць архірэй І гневам абрушыцца вялікім На дзёрзкага папа. А. Астапенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

stek, ~u

I м.

1. заал. клаака;

stek grzbietowy — хрыбетнік;

2. перан. нагрувашчванне; мноства; маса;

stek kłamstw — суцэльная хлусня;

stek wyzwisk — град лаянкі;

stek nieczystości — клаака; звалка нечыстот

II м. кул.

стэк

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

павыбіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Рэзкім штуршком прымусіць выпасці ўсё, многае. Павыбіваць вокны. □ І вясковыя хлопцы не праміналі, каб здзекліва запытаць, хто і за што.. [Ігару] зубы павыбіваў, што медныя ставіць давялося. Сіняўскі. // Б’ючы, топчучы, знішчыць усё, многае. Град павыбіваў пасевы. Каровы павыбівалі траву.

2. Трасучы, калоцячы, вычысціць усё, многае. Павыбіваць дываны.

3. Зрабіць вялікую колькасць паглыбленняў. Там вада, падаючы з лопасцяў, павыбівала такія ямы, што і цяпер не маглі знайсці жэрдку, якою б можна было дастаць дно. Сачанка.

4. Пракласці яздою, хадзьбой, пратаптаць многа чаго‑н. Павыбіваць сцежкі. □ Усціння ўзяла ў абедзве рукі па вядру .. і пайшла ўгору, асцярожна ступаючы ў канаўкі, якія павыбівалі капытамі коні, ходзячы на вадапой. Чыгрынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ту́ча ‘вялікая хмара’ (Ян.; брасл., Сл. ПЗБ), ‘хмара’ (Гарэц., Ласт., Бяльк., Брасл. сл., Федар. 4, Сл. ПЗБ), ‘дажджавая хмара’ (зэльв., маст., паўд.-палес., віц., усх.-маг., усх.-гом., ЛА, 2): вышла да сіняя туча з‑пад цёмнага бору (паст., Песні нар. свят), ‘залева, праліўны дождж’ (ТС), ‘навальнічная хмара з маланкай’: Kab ciebe … lichaja tucza ŭbiła! (ваўк., Федар. 4), ‘граданосная хмара’: ту́ча кажуць, ек град (КСТ), ту́цы ‘хмары’ (гарад., ЛА, 2); ту́чка ‘светлая хмарка ў пагодлівы дзень’ (шарк., талач., касцюк., ЛА, 5), ту́чкі ‘воблачнасць несуцэльнага характару’ (Інстр. 1), ст.-бел. туча ‘хмара’, тученосный ‘які нясе хмары’: ильꙗ тоученосный ѡблакъ (ГСБМ); сюды ж тучы́на, тучынка ‘хмарка’ (Нас.); ту́чышча ‘вялікая хмара’ (Юрч. СНЛ), тучы́сты ‘праліўны’ (ТС), ту́чанне (ту́чыньня) ‘хмаранне’ (Юрч. СНЛ), ту́чыцца ‘хмарнець’ (Нас.), ‘хмарыцца’ (Юрч., Мат. Гом.), ту́чыць ‘тс’ (Юрч. Сін.); перан. ту́ча ‘вялікая колькасць чаго-небудзь (аваднёў, птушак, варон)’ (в.-дзв., дзятл., ЛА, 1; глыб., брасл., Сл. ПЗБ); магчыма, сюды і параўнанне як ту́ча ‘вельмі тоўсты’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ). Параўн. укр. ту́ча ‘густая цёмная хмара’, ‘вялікая колькасць’, ‘грымоты з дажджом’, ‘праліўны дождж з градам’, ‘вецер, бура са снегам’, дыял. ‘вясёлка’, рус. ту́ча ‘хмара’, стараж.-рус. ту́ча ‘дождж’, ‘бура’, ‘хмара’; польск. tęcza ‘вясёлка’, каш. tącz(a) ‘залева’, палаб. tǫ́co ‘хмара’, н.-луж. tyca ‘вясёлка’, в.-луж. tuča ‘хмара з бурай’, tučel, tučałka ‘вясёлка’, славен. tóča ‘град’, серб. ту̏ча, харв. tȕča ‘тс’, ст.-слав. тѫча ‘дождж, залева, снег’. Прасл. *tǫča (< *tǫk‑ja) ‘дажджавая, навальнічная, градавая хмара’, роднаснае літ. tánkus ‘густы, часты’, ‘шчыльны, дзябёлы, тугі’, ст.-інд. tanákti ‘сціскае, збівае разам’, авест. taxma‑ ‘храбры, моцны’, арм. t‘anjr ‘густы’, ірл. técht ‘загуслы’, гоц. þeiƕo ‘гром’ < і.-е. *ten‑k‑ ‘сцягвацца, збірацца, збівацца’ < і.-е. *ten‑ ‘цягнуць, валачы’; першапачаткова *tęča‑ ‘збітая маса’ > ‘сабраная ў хмару’ і іншыя пераносныя значэнні (Фасмер, 4, 129; Брукнер, 570; Скок, 3, 517— 518; Борысь, 630; ЕСУМ, 5, 688). Як варыянт індаеўрапейская аснова падаецца ў выглядзе *temk‑ ‘рабіцца цвёрдым, згушчацца’ (Покарны, 1068; Сной, 769; ESJSt, 16, 973: тут крытыка версіі пра сувязь з *tukъ, гл. тук ₁, падрабязней Жураўлёў, Язык и миф, 340). Зводку ранейшай літаратуры гл. у Арол, 4, 122–133.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pelt

[pelt]

v.i.

1) кі́даць, атакава́ць, напада́ць на каго́

The boys were pelting the dog with stones — Хлапцы́ шпурля́лі камяня́мі ў саба́ку

2) ліць; сячы́ (пра дождж, град)

3) сьпяша́цца

1) кі́даньне n.

2) ху́ткасьць f.

at full pelt — по́ўным хо́дам

[pelt]

1) нявы́рабленая аўчы́на

2) ску́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

адкасі́ць сов.

1. (кончить косьбу) откоси́ть;

2. (износиться в процессе косьбы) откоси́ть;

каса́ сваё ~сі́ла — коса́ своё откоси́ла;

3. (на каком-л. участке) откоси́ть;

а. траву́ ад град — откоси́ть траву́ у (во́зле) гряд;

4. (возместить косьбой) отрабо́тать на косьбе́;

я за гэ́та адкашу́ — я за э́то отрабо́таю на косьбе́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паадбіва́ць сов.

1. (о многом — ударом отделить, отколоть) отби́ть;

2. (о многих, о многом — встречным ударом) отби́ть, отрази́ть;

3. (о многих — защищаясь, вынудить к отступлению) отби́ть, отрази́ть;

4. (о многих, о многом — отнять с боем) отби́ть;

5. (о многом — ударяя, оторвать приколоченное) отби́ть, отколоти́ть;

6. (о многом — повредить) отби́ть;

7. (о многом — нанести черту натянутой верёвкой, смазанной мелом или углём) отби́ть;

8. (о многом — оставить след) отпеча́тать;

9. (о многом — выделить путём обмера) отби́ть;

10. (о многом — отделить перегородкой) отгороди́ть;

11. (о многих) отби́ть;

п. пакупніко́ў — отби́ть покупа́телей;

12. (о многом) поби́ть;

град ~ва́ў жы́та — град поби́л рожь;

13. (о многом — поставить клеймо) заклейми́ть;

14. (о многом — желание, охоту) отби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пабі́ць сов.

1. разби́ть, поби́ть; (во множестве — ещё) переби́ть, переколоти́ть;

п. шкля́нку — разби́ть стака́н;

пабі́ў уве́сь по́суд — переби́л (переколоти́л) всю посу́ду;

п. во́кны — поби́ть (переби́ть) о́кна;

2. (умертвить во множестве) поби́ть, переби́ть;

3. (нанести побои) поби́ть, изби́ть, поколоти́ть;

4. (одержать победу) поби́ть;

п. рэко́рд — поби́ть реко́рд;

у штурха́нні ядра́ ён усі́х пабі́ў — в толка́нии ядра́ он всех поби́л;

5. разг. (изрыть — лицо) исконопа́тить;

во́спа пабі́ла твар — о́спа исконопа́тила лицо́;

6. безл. переводится конструкцией с гл. образова́ться;

нагу́ пабі́ла на ра́ны — на ноге́ образова́лись ра́ны;

7. (повредить) поби́ть;

град пабі́ў жы́та — град поби́л рожь;

8. (на части) раздели́ть;

п. по́ле на ўча́сткі — раздели́ть по́ле на уча́стки;

9. карт. уби́ть, покры́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак.

Разм.

1. што. Скаламуціць. Ой, ляцелі гусі ды з-пад Белай Русі, Скалацілі в[а]ду ціхага Дунаю. Багдановіч. — Ой, гусі в[а]ду скалацілі ў рэчцы... — Дзявочы голас чуецца здалёк. Барадулін. Ляцеў птах, на ваду — бах. Вады не скалаціў і сам не паляцеў. (Снег). З нар.

2. каго-што. Моцна пабіць, збіць. [Ляснік мядзведзя] Скалаціў, змалаціў, Вытаўк, аддубасіў, Пад зарокам адпусціў, Каб да пчол не лазіў. Калачынскі. // Пабіць, знішчыць. То скалоціць град дазвання, То пажар, то недарод... Так і мучацца звычайна, Б’юцца рыбай з года ў год. Броўка.

3. перан.; каго-што. Стварыць, сабраць, арганізаваць. Мы тут брыгадку з маладняка скалоцім, — прыкладам пераканаем... Шынклер. [Ваўчок:] — Хіба не я скалаціў калектыў, вядомы на ўсю рэспубліку? Хадкевіч. Андрэй пабыў ужо ў Пярэжыры, недалёкай вёсцы, сустрэўся там са сваім аднадумцам Андрэем Крывашчокім, які таксама скалаціў невялікую групу, звязаную з мінскімі падпольшчыкамі. Кухараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)