адпужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Разм. Пужаючы, прымусіць адмовіцца ад якіх‑н. дзеянняў, намераў; пужаючы, прагнаць. [Косця:] — Каля палянкі, на галінках нізкіх елачак, я знарок клаў забітых вужоў, каб адпужаць пастухоў. Карпюк.
адпу́жвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адпужваць.
адпу́жваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адпужаць.
адпуска́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. адпускаць — адпусціць (у 1–5 знач.).
адпуска́цца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да адпусціцца.
2. Зал. да адпускаць.
адпуска́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адпусціць.
адпускна́я, ‑ой (‑ое), ж.
Дакумент аб водпуску. Праверыць адпускную. // Дакумент, паводле якога за паншчынай прыгонны адпускаўся на волю; вольная. Атрымаць адпускную.
адпускні́к, ‑а, м.
Той, хто ідзе ў адпачынак, знаходзіцца ў водпуску. — Куды зямляк? — Ды от.. у водпуск, на пабыўку пасля шпіталю .. Адпускнік раптам як успомніў што. Ён вельмі ажывіўся, нецярпліва стаў наглядаць на дарогу, на бярозы. Чорны.
адпускны́, ‑ая, ‑ое.
1. Які мае дачыненне да водпуску. Адпускны месяц. Адпускны білет.
2. у знач. наз. адпускны́я, ‑ых. Зарплата за водпуск. Атрымаць адпускныя.
•••
Адпускная цана гл. цана.