Verbum

адва́джаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад адвадзіць.

адва́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адвадзіць.

адва́дзіць, ‑ваджу, ‑вадзіш, ‑вадзіць; зак., каго.

Прымусіць перастаць што‑н. рабіць, адвыкнуць ад чаго‑н. Значыць, гэты чалавек шкодны і небяспечны. Трэба назаўсёды адвадзіць.. [браканьера] ад чорнай справы. Кірэенка. // Адвучыць хадзіць куды‑н., мець зносіны з кім‑н. Васіль увесь ажно пыхаў ад прагнага хацення чым барзджэй сустрэць Рыгора з Зосяю і раз назаўсёды адводзіць яго ад яе. Гартны.

адвадзяне́ць, ‑нее; зак.

Стаць вадзяністым.

адваёўвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да адваёўваць.

адваёўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адваяваць.

адва́жаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад адважыць.

адва́жванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адважваць — адважыць.

адва́жвацца ​¹, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да адважыцца.

адва́жвацца ​², ‑аецца; незак.

Зал. да адважваць.

адва́жваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адважыць.