хамі́ты, ‑аў; адз. хаміт, ‑а, М ‑міце, м.; хамітка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. хаміткі, ‑так; ж.
Група народнасцей Паўночнай Афрыкі, якія гавораць на блізкіх мовах.
хамі́цкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да хамітаў, які належыць, уласцівы ім. Хаміцкія мовы.
хамі́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; незак.
Разм. Паводзіць сябе груба і бесцырымонна. На ўроках.. [вучань] смяецца гучна. Хаміць настаўнікам сваім і не выконвае задання. Корбан.
ха́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.
Жан. да хам.
хамла́к, ‑а, м.
Абл. Кусцік травы, жмак сена, саломы і пад. Заместа сівое травы, якая там расла асобнымі хамлакамі, зямля густа велянела. Броўка. У шчылінах і між камянёў раслі хамлакі жорсткай травы, валяліся старыя косці. Быкаў.
хамса́, ‑ы, ж.
Дробная марская рыба, якая ідзе ў ежу ў кансерваваным выглядзе; анчоўс.
хамсі́н, ‑у, м.
Спец. Сухі і гарачы вецер на паўночным усходзе Афрыкі, які прыносіць шмат пяску і пылу.
[Араб.]
ха́мскі, ‑ая, ‑ае.
1. Уст. Які мае адносіны да хама (у 1 знач.). Усюды бог гасціў З сваёю ласкаю, Толькі крыў, мінуў Ніву хамскую. Купала. [Міхась:] — І зараз, пэўна, [Галена Мнішак] хамскі дух парфумай выкурвае, каб не пахла хамам у яе панскіх пакоях. Машара.
2. Разм. Уласцівы хаму (у 2 знач.); грубы, бесцырымонны. Хамскія паводзіны.