Verbum

флюс ​¹, ‑у, м.

Спец. Нарыў пад надкосніцай, выкліканы хворым зубам, у сувязі з чым падпухае шчака.

[Ням. Fluß.]

флюс ​², ‑у, м.

Спец.

1. Рэчыва, якое дабаўляецца да руды пры плаўцы для аддзялення шлаку і шкодных прымесей ад металу.

2. Рэчыва, якое скарыстоўваецца пры луджэнні, зварцы для ачысткі паверхні металу ад вокіслаў.

3. Рэчыва, якім запаўняюць поры гліняных і фарфоравых вырабаў пры абпальванні для надання ім моцнасці.

[Ням. Fluß.]

флюсава́нне, ‑я. н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. флюсаваць.

флюсава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад флюсаваць.

флюсава́цца, ‑суецца; незак.

Зал. да флюсаваць.

флюсава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; незак., што.

1. Спец. Плавіць (руду, метал) з флюсам ​² (у 1 знач.).

2. Ачышчаць паверхню металу флюсам ​² (у 2 знач.).

3. Дабаўляць у гліняную масу флюс ​² (у 3 знач.).

флю́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да флюсу ​². Флюсавыя вапнякі.

флю́сны ​¹, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да флюсу ​¹. Флюсная павязка.

флю́сны ​², ‑ая, ‑ае.

Спец. Тое, што і флюсавы.

флюсо́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. флюсаваць.

фля́гнасць, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і макрота.

фля́кі, ‑аў; адз. няма.

1. Кішкі, вантробы, трыбухі жывёлы.

2. Страва, прыгатаваная з кішак, рубца і пад. Тушаныя флякі.

[Польск. flaki ад ням. Fleck — кавалак чаго‑н.]