прыко́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак. (разм.).

1. што. Зрасходаваць да канца.

Усе запасы прыкончылі.

2. каго (што). Умярцвіць, дабіць.

П. ваўка.

|| незак. прыко́нчваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыко́нчыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыко́нчу прыко́нчым
2-я ас. прыко́нчыш прыко́нчыце
3-я ас. прыко́нчыць прыко́нчаць
Прошлы час
м. прыко́нчыў прыко́нчылі
ж. прыко́нчыла
н. прыко́нчыла
Загадны лад
2-я ас. прыко́нчы прыко́нчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыко́нчыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыко́нчыць сов., разг., в разн. знач. прико́нчить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыко́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Разм.

1. Давесці да канца, закончыць. — Мы адвагу мусім Несці ў сваім сэрцы. А вайну прыкончым, — Нам усё дадуць. Броўка. // З’есці або выпіць усё да астатку. — А Марыніч, дык той зараз цэлага япрука прыкончыць. Колас.

2. Дабіць каго‑н. канчаткова. Другі воўк толькі мармытнуў нешта ў адказ на віск. Яго дзядуля прыкончыў абушком. Пальчэўскі. Аджа Опермана Алёшка прыкончыў апошнім стрэлам. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прикоко́шить сов., груб., прост. прыко́нчыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прико́нчить сов., разг.

1. (прекратить, окончить) прыко́нчыць, ко́нчыць, ско́нчыць;

2. (добить) прыко́нчыць, дабі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цю́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні; -нуты; зак. (разм.).

1. гл. цюкаць.

2. каго. Забіць, прыкончыць.

Ц. па галаве.

3. Выпіць.

Ц. па чарцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыка́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыкончыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыко́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыкончыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дако́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што.

1. Давесці да канца, завяршыць пачатае.

Д. крыць страху.

2. Дабіць, даканаць, прыкончыць (разм.).

Д. параненага звера.

|| незак. дако́нчваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)