па́кулле
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
па́кулле |
| Р. |
па́кулля |
| Д. |
па́куллю |
| В. |
па́кулле |
| Т. |
па́куллем |
| М. |
па́куллі |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
па́кулле, -я, н.
Грубае валакно, якое адходзіць пры апрацоўцы лёну, канапель.
Заканапаціць шчыліны пакуллем.
|| прым. па́куллевы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
па́кулле ср.
1. собир. па́кля ж.;
2. спец. (пучок пеньки или кудели) пробо́йка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
па́кулле, ‑я, н.
1. зб. Кароткае грубае валакно, непрыгоднае для пражы, якое адходзіць пры апрацоўцы льну або канапель. Усе шчыліны заканапачаны пакуллем — ды так добра і гладка, што люба воку глянуць. Пестрак. Андрэй сунуў рукі ў вядро з нафтаю, патрымаў іх там крыху, потым пачаў выціраць пакуллем. Васілёнак.
2. Спец. Пучок пянькі або кудзелі для ўшчыльнення або заканапачвання чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Па́кулле ’тое ж, што і пакля’ (гл.) (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб., Шат., Касп., Бяльк., Мат. Гом.), па́куль (ТС), па́куля (Гарэц.), па́кула, па́кулле, паку́лле, па́куль (Сл. ПЗБ), па́кула (Нар. сл., ушацк.) ’тс’, па́куль ’пакулле; апрацаваны лён або канопля’ (Влад.). Крыніцай бел. слова з’яўляецца літ. pakulos ’пакулле’, лат. pãkulas ’тс’ (Карскі, Белорусы, 135; Лаўчутэ, Балтызмы, 18 і наст.; там жа гл. падрабязны агляд літ-ры).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прамазу́ціць, ‑зучу, ‑зуціш, ‑зуціць; зак., каго-што.
Запэцкаць, насыціць мазутай. Прамазуціць пакулле.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сканапа́ціць, ‑пачу, ‑паціш, ‑паціць; зак., што.
Разм. Канапацячы, зрасходаваць, патраціць. Сканапаціць пакулле.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
па́кля ж. па́кулле, -лля ср., мн. нет.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
па́кля, ‑і, ж.
Тое, што і пакулле. На хаду выціраючы пакляй рукі, Васіль усё прыскорвае крок. Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пласкадо́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Пласкадонная лодка. [Стары] махнуў рукой і пачаў забіваць пакулле ў днішча пласкадонкі. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)