Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
па́кулле, -я, н.
Грубае валакно, якое адходзіць пры апрацоўцы лёну, канапель.
Заканапаціць шчыліны пакуллем.
|| прым.па́куллевы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
па́куллеср.
1.собир. па́кля ж.;
2.спец. (пучок пеньки или кудели) пробо́йка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
па́кулле, ‑я, н.
1.зб. Кароткае грубае валакно, непрыгоднае для пражы, якое адходзіць пры апрацоўцы льну або канапель. Усе шчыліны заканапачаны пакуллем — ды так добра і гладка, што люба воку глянуць.Пестрак.Андрэй сунуў рукі ў вядро з нафтаю, патрымаў іх там крыху, потым пачаў выціраць пакуллем.Васілёнак.
2.Спец. Пучок пянькі або кудзелі для ўшчыльнення або заканапачвання чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паку́ллензборн Werg n -(e)s
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
па́кулле
(літ. pakulos)
валакністыя адходы пры апрацоўцы лёну або канапель, непрыгодныя для пражы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Па́кулле ’тое ж, што і пакля’ (гл.) (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб., Шат., Касп., Бяльк., Мат. Гом.), па́куль (ТС), па́куля (Гарэц.), па́кула, па́кулле, паку́лле, па́куль (Сл. ПЗБ), па́кула (Нар. сл., ушацк.) ’тс’, па́куль ’пакулле; апрацаваны лён або канопля’ (Влад.). Крыніцай бел. слова з’яўляецца літ.pakulos ’пакулле’, лат.pãkulas ’тс’ (Карскі, Белорусы, 135; Лаўчутэ, Балтызмы, 18 і наст.; там жа гл. падрабязны агляд літ-ры).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
tow1[təʊ]n. кудзе́ля, зрэ́б’е; па́кулле
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
oakum[ˈəʊkəm]n.па́кулле (валакно з парассукваных вяровак)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
pakuły
мн.пакулле
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)