невысо́кі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. невысо́кі невысо́кая невысо́кае невысо́кія
Р. невысо́кага невысо́кай
невысо́кае		 невысо́кага невысо́кіх
Д. невысо́каму невысо́кай невысо́каму невысо́кім
В. невысо́кі (неадуш.)
невысо́кага (адуш.)		 невысо́кую невысо́кае невысо́кія (неадуш.)
невысо́кіх (адуш.)
Т. невысо́кім невысо́кай
невысо́каю		 невысо́кім невысо́кімі
М. невысо́кім невысо́кай невысо́кім невысо́кіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

невысо́кі в разн. знач. невысо́кий;

~кае дрэ́ва — невысо́кое де́рево;

н. ціск — невысо́кое давле́ние;

~кая я́касць — невысо́кое ка́чество;

быць ~кай ду́мкі аб кім-, чым-не́будзь — быть невысо́кого мне́ния о ком-, чём-л.;

н. го́лас — невысо́кий го́лос

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

невысо́кі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае невялікую вышыню; нізкі. Дым з невысокага коміна заўсёды калыхаўся над рачнымі хвалямі. Гартны. Адам — невысокі, каранасты хлапец з кучаравымі валасамі. Якімовіч. // Які знаходзіцца або адбываецца на нязначнай вышыні. Невысокая столь. □ З чыстай, у асенніх фарбах прасекі [Андрэй] выходзіць на паляну гонкага трапяткога асінніку і жмурыцца ўжо невысокаму сонцу. Ракітны.

2. Нязначны па колькасці, сіле і пад., невялікі. Невысокі ціск. Невысокая тэмпература.

3. Другарадны па якасці. Невысокі сорт тавараў.

4. Які не дасягнуў высокай ступені развіцця, дасканаласці. Невысокая кваліфікацыя.

5. Пасрэдны; адмоўны. Невысокая ацэнка.

6. Сярэдні паміж нізкім і высокім (пра гукі, голас). Невысокі тон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нізкаро́слы, -ая, -ае.

Невялікага росту; невысокі.

Н. хлопец.

Н. хмызняк.

|| наз. нізкаро́сласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пры́зба, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Земляны невысокі насып уздоўж знадворных сцен хаты.

|| прым. пры́збенны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карна́цік

‘невысокі чалавек; жывёла (сабака) з кароткім хвастом або без хваста’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карна́цік карна́цікі
Р. карна́ціка карна́цікаў
Д. карна́ціку карна́цікам
В. карна́ціка карна́цікаў
Т. карна́цікам карна́цікамі
М. карна́ціку карна́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карна́цік

‘невысокі чалавек; жывёла (сабака) з кароткім хвастом або без хваста’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карна́цік карна́цікі
Р. карна́ціка карна́цікаў
Д. карна́ціку карна́цікам
В. карна́ціка карна́цікаў
Т. карна́цікам карна́цікамі
М. карна́ціку карна́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карана́сты, -ая, -ае.

1. Які мае тоўстыя, моцныя карані.

К. дуб.

2. Невысокі, моцнага целаскладу, шыракаплечы; каржакаваты.

Каранастая фігура.

|| наз. карана́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каржакава́ты, -ая, -ае.

1. Пра дрэва: нізкі, з тоўстым сукаватым ствалом.

К. дуб.

2. Невысокі, шыракаплечы, моцнага целаскладу (пра чалавека, яго постаць).

|| наз. каржакава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чараві́кі, -о́ў, адз. чараві́к, -а́, м.

Невысокі, да шчыкалаткі і крыху вышэй, скураны абутак на шнурках.

|| памянш. чараві́чкі, -аў, адз. -чак, -чка, м.

|| прым. чараві́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)