наканава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак., каго-што каму (разм.).

Наперад, загадзя вызначыць, абумовіць што-н.

|| незак. накано́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. наканава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наканава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. накану́ю накану́ем
2-я ас. накану́еш накану́еце
3-я ас. накану́е накану́юць
Прошлы час
м. наканава́ў наканава́лі
ж. наканава́ла
н. наканава́ла
Загадны лад
2-я ас. накану́й накану́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час наканава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наканава́ць сов., разг. суди́ть, предопредели́ть, предначерта́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наканава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., каго-што, каму.

Разм. Наперад, загадзя вызначыць, абумовіць што‑н. Жыццё наканавала.. [Багдановічу] кароткі век. Бачыла. Ля стаю... Мне лёс наканаваў Быць помнікам жывым братам памёршым. Тармола.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наканава́нне, -я, н.

1. гл. наканаваць.

2. Тое, што і наканаванасць; лёс.

Верыць у н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

накано́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наканаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наканава́ны і накано́ваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад наканаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наканава́нне, ‑я, н.

Разм.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наканаваць.

2. Тое, што і наканаванасць; лёс. Верыць у наканаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Намелькава́цца ’наканаваць’: Як яму намелкуецца на енку з раджэння, так і будзя (карм., Мат. Гом.). Няясна, магчыма, дэфармаванае памяркуецца, гл. меркаваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

предначерта́ть сов., высок.

1. прадвы́значыць; вы́значыць (напе́рад); (предписать) прадпіса́ць; (указать) указа́ць;

2. (дать в удел) наканава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)