мыча́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мычу́ |
мычы́м |
| 2-я ас. |
мычы́ш |
мычыце́ |
| 3-я ас. |
мычы́ць |
мыча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мыча́ў |
мыча́лі |
| ж. |
мыча́ла |
| н. |
мыча́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мычы́ |
мычы́це |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
мыча́ць, мычу, мычыш, мычыць; незак.
Тое, што і мыкаць. Маша сасніла, што праспала статак, што пад акном мычыць Лыска — кліча гаспадыню. Шамякін. [Сяргей:] — Вусаты так набраўся, што і гаварыць не можа, толькі мычыць. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мыча́ць, мычэць ’ціха мыкаць (пра карову)’ (ТСБМ, Бес., Др.-Падб., Янк. 2, Юрч., Бяльк., Сл. ПЗБ; паўсюдна, ДАБМ, к. 300). Гукапераймальнае. Да мы́каць 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мычэ́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мычу́ |
мычы́м |
| 2-я ас. |
мычы́ш |
мычыце́ |
| 3-я ас. |
мычы́ць |
мыча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мычэ́ў |
мычэ́лі |
| ж. |
мычэ́ла |
| н. |
мычэ́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мычы́ |
мычы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мычучы́ |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
мыча́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. мычаць; гукі такога дзеяння. Гудкі цягнікоў змешваліся.. з мычаннем кароў і кудахтаннем курэй. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
замыча́ць і замычэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Пачаць мычаць, мычэць. // Прамычаць, прамычэць; мыкнуць. Карова яшчэ здалёк пачула гаспадара і замычала. Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мугні́ць ’мармытаць’ (ашм., Сцяшк. Сл.). У выніку кантамінацыі лексем гугніць і літ. mū̃kti ’мычаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мі́каць 1 ’рыкаць, мычаць, мыкаць’ (Юрч., Янк. 2, Ян.; паст., Сл. ПЗБ), мічэць ’тс’ (полац., Нар. лекс.), мік! — пра мычанне (мсцісл., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Мена ‑і‑ (замест ‑ы‑) — уплыў балт. моў (параўн. літ. mỹkti, mỹkauti ’мычаць’). Гл. таксама мы́каць.
Мі́каць 2 ’неразборліва гаварыць, запінацца’ (Нас., Шат.). Балтызм. Параўн. літ. mỹkti ’няясна вымаўляць словы, запінацца’, mikė́ti, miksė́ti ’заікацца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Міча́ць, міча́ці ’абзывацца слабым голасам (пра карову)’ (мядз., Нар. сл.; беласт., Сл. ПЗБ), рус. калін. мича́ть ’тс’. Да мычаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Му́каць 1 (дзіц.) ’рыкаць’, ’мычаць’ (Янк. 2, Інстр. III, Шат., ТС). Гукапераймальнае. Ад му‑у! (Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 79).
Му́каць 2 ’часаць лён на грэбень’ (ТС). Да мы́каць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)