мыча́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. мычу́ мычы́м
2-я ас. мычы́ш мычыце́
3-я ас. мычы́ць мыча́ць
Прошлы час
м. мыча́ў мыча́лі
ж. мыча́ла
н. мыча́ла
Загадны лад
2-я ас. мычы́ мычы́це

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мыча́ць, мычу, мычыш, мычыць; незак.

Тое, што і мыкаць. Маша сасніла, што праспала статак, што пад акном мычыць Лыска — кліча гаспадыню. Шамякін. [Сяргей:] — Вусаты так набраўся, што і гаварыць не можа, толькі мычыць. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мыча́ць

1. múhen vi; brüllen vi;

2. перан. разм. únartikulierte Láute von sich gében*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мыча́ць, мычэць ’ціха мыкаць (пра карову)’ (ТСБМ, Бес., Др.-Падб., Янк. 2, Юрч., Бяльк., Сл. ПЗБ; паўсюдна, ДАБМ, к. 300). Гукапераймальнае. Да мы́каць 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мы́каць гл. мычаць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мычэ́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. мычу́ мычы́м
2-я ас. мычы́ш мычыце́
3-я ас. мычы́ць мыча́ць
Прошлы час
м. мычэ́ў мычэ́лі
ж. мычэ́ла
н. мычэ́ла
Загадны лад
2-я ас. мычы́ мычы́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час мычучы́

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

blöken

vi мыча́ць, бляя́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

мыча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мычаць; гукі такога дзеяння. Гудкі цягнікоў змешваліся.. з мычаннем кароў і кудахтаннем курэй. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замыча́ць і замычэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Пачаць мычаць, мычэць. // Прамычаць, прамычэць; мыкнуць. Карова яшчэ здалёк пачула гаспадара і замычала. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мугні́ць ’мармытаць’ (ашм., Сцяшк. Сл.). У выніку кантамінацыі лексем гугніць і літ. mū̃kti ’мычаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)