Verbum

Карх ₁ ’карак’ (Сл. паўн.-зах.), гл. карак, карк. Экспрэсіўнае к > х.

Карх ₂ ’пра кашлянне’ (Нар. лекс.). Гл. кархаць ₁.

◎ Кархі́ ’пра нездаровае кашлянне’ (Нар. лекс.). Гл. карх і.

◎ Кархе́лік ’чалавек, што часта кашляе, кархае’ (Бяльк.), да кархицьх (гл.) з падвойнай рэгулярнай суфіксацыяй: карх‑ел‑ік.

◎ Ка́рхаць ₁ ’кашляць’ (Нас., Бяльк., Др.-Падб., Грыг.), ’харкаць’ (Гарэц.). Кантамінацыя харкаць і кашляць.

◎ Ка́рхаць ₂ ’біць у патыліцу’ (Нас.), ла кархі (гл.).

◎ Ка́рхаць ’каркаць злавеснай птушкай’ (Нік. Напаў.), да каркаць з экспрэсіўнай зменай к > х (параўн. карх%).

Каршэ́нь ’каршэнь, карак’, ’удар у патыліцу’ (Нас., Касп., Шат., Бяльк., Гарэц., Янк. БП, Мат. АС), «мужык … выпіхнуў папа ў каршэнь за дзверы» (Шн.), ’шыя, карак’ (Янк. III, Нар. сл., Шатал., Нас.). Утворана, як і каршэль, ад карх (гл.) ’карак’.