Карава́йніца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Карава́йніца
Р. Карава́йніцы
Д. Карава́йніцы
В. Карава́йніцу
Т. Карава́йніцай
Карава́йніцаю
М. Карава́йніцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карава́йніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. карава́йніца карава́йніцы
Р. карава́йніцы карава́йніц
Д. карава́йніцы карава́йніцам
В. карава́йніцу карава́йніц
Т. карава́йніцай
карава́йніцаю		 карава́йніцамі
М. карава́йніцы карава́йніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карава́йніца ж., разг. (персонаж свадебного обряда) карава́йница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карава́йніца, ‑ы, ж.

Разм. Жанчына, якая прымае ўдзел у выпечцы і дзяльбе каравая на вяселлі. Каравайніцы ўнеслі наручніках вялізны, як рэшата, пірог. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жыватні́ца ’нанос’, ’з вялікім жыватом’ (Сл. паўн.-зах.). Ад жывот > жывотны з суф. ‑іца ці непасрэдна (у другім знач.) з суф. ‑ніца. Назвы хвароб тыпу ветраніца, грудніца і назвы асоб тыпу каравайніца, смятанніца гл. Сцяцко, Афікс. наз., 111, 163–164.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)