гарба́ты, -ая, -ае.
1. Які мае горб (у 1 знач.).
Г. стары.
2. у знач. наз. гарба́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Гарбун.
Гарбатага магіла выправіць.
3. Выгнуты, з гарбінкай.
Г. нос.
|| наз. гарба́тасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гарба́ты
1. прил. горба́тый;
2. в знач. сущ. горбу́н;
◊ ~тага магі́ла вы́правіць — посл. горба́того моги́ла испра́вит
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гарба́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае горб (у 1 знач.). Расказвалі, што калісьці на месцы Чорнага возера стаяў вялізны палац, у якім жыў гарбаты князь. Шашкоў. // у знач. наз. гарба́ты, ‑ага, м.; гарба́тая, ‑ай, ж. Гарбун. Гарбатага толькі магіла выправіць. Прыказка.
2. Выгнуты, з гарбінкай. Гарбаты серп. □ Гарбаты тонкі нос падкрэсліваў рашучасць характару гэтага чалавека. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гарба́ты ’гарбаты’. Рус. горба́тый, укр. горба́тий, польск. garbaty, чэш. hrbatý, балг. гърба́т, серб.-харв. грба̀т і г. д. Прасл. *gъrbatъ (*gъrbatъjь) ’гарбаты’. Прасл. утварэнне суфіксам ‑аtъ ад *gъrbъ ’горб’. Падрабязны агляд слав. форм гл. у Трубачова, Эт. сл., 7, 198–199. Прасл. характар мае і бел. дыял. гарба́ч ’гарбаты’ (Бяльк.: гырба́ч); параўн. рус. дыял. горба́ч, укр. дыял. горба́ч (два гэтыя словы з некалькі іншай семантыкай), чэш. hrbáč, славен. grbač і г. д. (прасл. *gъrbačь; гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 198: пад *gъrbačь).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гарбу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Гарбаты чалавек.
|| ж. гарбу́ння, -і, мн. -і, -яў і гарбу́ха, -і, ДМ -бу́се, мн. -і, -бу́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гарбу́н, ‑а, м.
Гарбаты чалавек; гарбатая жывёліна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
горба́тый
1. прил. гарба́ты;
2. сущ. гарба́ты, -тага м.;
◊
горба́того моги́ла испра́вит гарба́тага магі́ла вы́правіць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
почаёвничать сов., прост. папі́ць ча́ю (гарба́ты), пачаява́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Гарба́ч ’гарбаты’ (Бяльк.). Гл. гарба́ты.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чаёвница ахво́тніца да ча́ю (гарба́ты); чаёўніца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)