Гарбаты́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Гарбаты́
Р. Гарбато́ў
Д. Гарбата́м
В. Гарбаты́
Т. Гарбата́мі
М. Гарбата́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гарба́ты гарба́тая гарба́тае гарба́тыя
Р. гарба́тага гарба́тай
гарба́тае		 гарба́тага гарба́тых
Д. гарба́таму гарба́тай гарба́таму гарба́тым
В. гарба́ты (неадуш.)
гарба́тага (адуш.)		 гарба́тую гарба́тае гарба́тыя (неадуш.)
гарба́тых (адуш.)
Т. гарба́тым гарба́тай
гарба́таю		 гарба́тым гарба́тымі
М. гарба́тым гарба́тай гарба́тым гарба́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́ты

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. гарба́ты гарба́тыя
Р. гарба́тага гарба́тых
Д. гарба́таму гарба́тым
В. гарба́тага (адуш.) гарба́тых (адуш.)
Т. гарба́тым гарба́тымі
М. гарба́тым гарба́тых

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́ты, -ая, -ае.

1. Які мае горб (у 1 знач.).

Г. стары.

2. у знач. наз. гарба́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Гарбун.

Гарбатага магіла выправіць.

3. Выгнуты, з гарбінкай.

Г. нос.

|| наз. гарба́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарба́ты

1. прил. горба́тый;

2. в знач. сущ. горбу́н;

◊ ~тага магі́ла вы́правіць — посл. горба́того моги́ла испра́вит

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарба́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае горб (у 1 знач.). Расказвалі, што калісьці на месцы Чорнага возера стаяў вялізны палац, у якім жыў гарбаты князь. Шашкоў. // у знач. наз. гарба́ты, ‑ага, м.; гарба́тая, ‑ай, ж. Гарбун. Гарбатага толькі магіла выправіць. Прыказка.

2. Выгнуты, з гарбінкай. Гарбаты серп. □ Гарбаты тонкі нос падкрэсліваў рашучасць характару гэтага чалавека. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарба́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. гарба́та
Р. гарба́ты
Д. гарба́це
В. гарба́ту
Т. гарба́тай
гарба́таю
М. гарба́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гарба́ты

1. búck(e)lig; verwáchsen; gebógen (выгнуты, з гарбінкай);

гарба́ты нос krúmme [gebógene] Náse, Hákennase f -, -n;

2. у знач наз м Búck(e)lige (sub) m -n, -n;

◊ гарба́тага магі́ла вы́правіць dem ist nicht mehr zu hélfen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Гарба́ты ’гарбаты’. Рус. горба́тый, укр. горба́тий, польск. garbaty, чэш. hrbatý, балг. гърба́т, серб.-харв. грба̀т і г. д. Прасл. *gъrbatъ (*gъrbatъjь) ’гарбаты’. Прасл. утварэнне суфіксам ‑аtъ ад *gъrbъ ’горб’. Падрабязны агляд слав. форм гл. у Трубачова, Эт. сл., 7, 198–199. Прасл. характар мае і бел. дыял. гарба́ч ’гарбаты’ (Бяльк.: гырба́ч); параўн. рус. дыял. горба́ч, укр. дыял. горба́ч (два гэтыя словы з некалькі іншай семантыкай), чэш. hrbáč, славен. grbač і г. д. (прасл. *gъrbačь; гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 198: пад *gъrbačь).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гарбу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Гарбаты чалавек.

|| ж. гарбу́ння, -і, мн. -і, -яў і гарбу́ха, -і, ДМ -бу́се, мн. -і, -бу́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)