Verbum

анлайнавы слоўнік

вя́ленне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вя́ленне ср. вя́ление

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́ленне, ‑я, н.

Дзеянне і працэс паводле знач. дзеясл. вяліць.

вяле́нне, ‑я, н.

Разм. Загад, распараджэнне. Праз Тэклю Марта перадала Зосі вяленне ехаць зябліць папар. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вя́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ліцца; незак.

Падсушвацца на сонцы, на адкрытым паветры (пра тое, што нарыхтоўваецца ў запас).

|| зак. правя́ліцца, -ліцца.

|| наз. вя́ленне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вя́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; незак., што.

Падсушваць на сонцы, на адкрытым паветры для нарыхтоўкі ў запас.

В. рыбу.

|| зак. правя́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены.

|| наз. вя́ленне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вя́ление вя́ленне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)