бро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, бро́вак, ж.
Край абочыны, кювета на дарогах і пад.
Сядзець на броўцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бро́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бро́ўка |
бро́ўкі |
| Р. |
бро́ўкі |
бро́вак |
| Д. |
бро́ўцы |
бро́ўкам |
| В. |
бро́ўку |
бро́ўкі |
| Т. |
бро́ўкай
бро́ўкаю |
бро́ўкамі |
| М. |
бро́ўцы |
бро́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бро́ўка I ж. (край) бро́вка
бро́ўка II ж., уменьш. бро́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бро́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы; Р мн. бровак; ж.
Лінія перагіну, выступ на краі чаго‑н. (дарогі, кручы і пад.). Аляксей азірнуўся на Сонцава, які з санлівым выглядам сядзеў паблізу на броўцы дарогі. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бро́ўка ’край’ (БРС, Шушк., Выг. дыс., Інстр. I). Рус. бро́вка. Лічыцца ўтварэннем ад brъvь ’брыво’. Параўн. Фасмер, 1, 215; падрабязней Шанскі, 1, Б, 199.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бро́вка ж.
1. уменьш. бро́ўка, -кі ж., бро́ўца, -ца ср.;
2. (возвышенный край обочины, кювета, склона) бро́ўка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
*Маргоўніца, морго́ўніца ’межавая броўка паміж загонамі’ (ТС). Да морг 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Весціна ’вестка, паведамленне’ (КТС, П. Броўка). Новаўтварэнне (ад весць і суф. ‑іна). Паводле аналогіі, да навіна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
За́браўка ’праём, паз у вушаку’ (Мат. Гом.). Рус. с.-урал. забро́вка ’паліца над акном ці дзвярмі’. За‑ + броўка ’карніз над дзвярмі’. Перанос націску на прэфікс вядомы ў паўд.-усх. бел. гаворках (параўн. за́балаць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Невіру́тнік ’паганец’ (Броўка). Да вірутнік ’разбойнік, злачынец’ (гл.), адмоўе не-, відаць, пад уплывам недавярак ’злыдзень, прахвост’ з ад’ідэацыяй да верыць, г. зн. ’той, каму цяжка давяраць’ або ’той, хто не верыць (у бога і г. д.)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)