бро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, бро́вак, ж.

Край абочыны, кювета на дарогах і пад.

Сядзець на броўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

бро́ўка I ж. (край) бро́вка

бро́ўка II ж., уменьш. бро́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

бро́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы; Р мн. бровак; ж.

Лінія перагіну, выступ на краі чаго‑н. (дарогі, кручы і пад.). Аляксей азірнуўся на Сонцава, які з санлівым выглядам сядзеў паблізу на броўцы дарогі. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бро́ўка ж

1. (край) Kánte f -, -n;

2. памянш гл брыво

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Бро́ўка ’край’ (БРС, Шушк., Выг. дыс., Інстр. I). Рус. бро́вка. Лічыцца ўтварэннем ад brъvь ’брыво’. Параўн. Фасмер, 1, 215; падрабязней Шанскі, 1, Б, 199.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бро́ўка

1. Дзярновы край канавы, поля, дарогі, берага ракі, рэчкі (Слаўг.).

2. Дзярновая мяжа паміж участкамі поля (Слаўг.).

3. Край абрыву (БРС).

□ в. Броўкі Мін.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

curb​1 [kɜ:b] n. або́чына (тратуара), бро́ўка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бро́вка ж.

1. уменьш. бро́ўка, -кі ж., бро́ўца, -ца ср.;

2. (возвышенный край обочины, кювета, склона) бро́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

*Маргоўніца, морго́ўніца ’межавая броўка паміж загонамі’ (ТС). Да морг 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Весціна ’вестка, паведамленне’ (КТС, П. Броўка). Новаўтварэнне (ад весць і суф. ‑іна). Паводле аналогіі, да навіна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)