драўні́на, -ы, ж.

1. Цвёрдая частка дрэва або кустовых раслін, што знаходзіцца пад карой.

2. зб. Бярвенне і іншыя лесаматэрыялы.

Нарыхтоўка драўніны.

|| прым. драўні́нны, -ая, -ае і драўня́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́друб ​1, ‑а; мн. адрубы, ‑оў; м.

Участак зямлі, які атрымліваў селянін у асабістую ўласнасць пры выхадзе з абшчыны (у 1906–1916 гг.).

во́друб ​2, ‑а, м.

Папярэчнае сячэнне дрэва, бервяна. Таўшчыня дрэва вымяраецца папярэчнікам у водрубе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бук, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Вялікае лісцевае дрэва сямейства букавых з гладкай светла-шэрай карой, цвёрдай драўнінай і пахучым лісцем. / ‑у; у знач. зб. Нарэзаць буку.

2. ‑у; толькі адз. Драўніна гэтага дрэва. Абцасы з буку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́ркавы ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да корку (у 1 знач.). // Зроблены з корку. Коркавы пояс. Коркавая ручка. Коркавая падэшва.

•••

Коркавае дрэва гл. дрэва.

ко́ркавы ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кары галаўнога мозга. Коркавае рэчыва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

беладрэ́ўшчык, ‑а, м.

Сталяр, які вырабляе простую непаліраваную мэблю з дрэва без фанернага аздаблення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бабкі́, ‑оў; адз. няма.

Плады лаўровага дрэва, з якіх вырабляецца алей і іншыя рэчывы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наабкало́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Абкалаціць многа чаго‑н. Наабкалочваць груш з дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недаўгаве́чны, ‑ая, ‑ае.

Няздольны жыць, існаваць на працягу доўгага часу. Недаўгавечнае дрэва. Недаўгавечная машына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ракі́ціна, ‑ы, ж.

Адно дрэва ракіты. Цаніць азёрнае вады Прыйшла ракіціна ля берага. Ляпёшкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зры́нуць, -ну, -неш, -не; зрынь; -нуты; зак., каго-што (разм.).

1. Скінуць, зваліць уніз.

Вецер зрынуў гняздо з дрэва.

2. перан. Звергнуць, пазбавіць улады.

З. цара.

|| незак. зрына́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)