шрубцы́нга, ‑і, 
[Ад ням. Schraubzwinge.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шрубцы́нга, ‑і, 
[Ад ням. Schraubzwinge.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пра́віла 
○ трайно́е п. — тройно́е пра́вило;
◊ 
узя́ць сабе́ 
як п. — как пра́вило
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
швэ́ндацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вуздэ́чка (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Паўка́шак ’негустая каша’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыту́ліца ’жаўтазель фарбавальны, Genista tinctoria L.’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
во́льнасць, ‑і, 
1. Свабода, незалежнасць. 
2. Парушэнне агульнапрынятых правіл, адступленне ад нормы. 
3. Нястрыманасць, фамільярнасць; нетактоўнасць. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Навоз 1 ’загуменне, дарожка, якая ідзе ўздоўж вёскі 
Навоз 2 ’гной’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ву́шы, -шэ́й (
◊ в. аб’е́сці — прожужжа́ть у́ши; надое́сть;
в. вя́нуць — у́ши вя́нут;
вы́цягнуць з в. — вы́тащить 
дайсці́ да (чыіх) вушэ́й — дойти́ до уше́й (кого, чьих);
закаха́цца 
мець в. — слу́шать, прислу́шиваться;
мець свае́ во́чы і в. — име́ть свои́ глаза́ и у́ши;
накруці́ць в. — надра́ть у́ши;
на свае́ (ула́сныя) в. чуць — слы́шать со́бственными уша́ми;
натапы́рыць в. — навостри́ть у́ши;
не ба́чыць як сваі́х вушэ́й — не вида́ть как свои́х уше́й;
не ве́рыць сваі́м вуша́м — не ве́рить свои́м уша́м;
пачырване́ць да вушэ́й — покрасне́ть до уше́й;
пець (напе́ць) у в. — дуть, петь (наду́ть, напе́ть) в у́ши;
прапусці́ць мі́ма вушэ́й — пропусти́ть ми́мо уше́й;
пратрубі́ць (пракрыча́ць) в. — (каму) прожужжа́ть (прокрича́ть, протруби́ть) у́ши (кому);
разве́сіць в. — разве́сить у́ши;
стая́ць у вуша́х — стоя́ть в уша́х;
стры́гчы вуша́мі — стричь (пря́дать, прясть) уша́ми;
уве́сці ў в. — (каму) подсказа́ть (кому); надоу́мить (кого);
хоць в. затыка́й — хоть у́ши затыка́й;
хто парася́ ўкраў, у таго́ ў вуша́х пішчы́ць — 
і сце́ны в. ма́юць — 
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
саро́міць, ‑ро́млю, ‑ро́міш, ‑ро́міць; 
1. Дакараць, выклікаючы пачуццё сораму. 
2. Няславіць, ганьбіць. 
3. Бянтэжыць, канфузіць. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)