уратава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак., каго-што (разм.).
Уберагчы, захаваць у цэласці, пазбавіць ад чаго-н. непрыемнага, непажаданага.
У. ураджай.
У. дзіця ад прастуды.
|| незак. урато́ўваць, -аю, -аеш, -ае; наз. урато́ўванне, -я, н.
|| наз. уратава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ху́таць, -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што.
Старанна закручваць, загортваць у што-н., добра ўкрываць.
Х. дзіця ў коўдрачку.
|| зак. заху́таць, -аю, -аеш, -ае; -аны.
|| звар. ху́тацца, -таюся, -таешся, -таецца; зак. заху́тацца, -таюся, -таешся, -таецца.
|| наз. ху́танне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сапля́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Тое, што і соплі.
2. Дзіця, малы; нявопытны чалавек, які мала ведае жыццё; малакасос (разм., пагард.).
|| ж. сапля́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 2 знач.).
|| прым. сапля́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Маўлянё ’грудное дзіця’ (КТС, І. Чыгрынаў). У выніку перастаноўкі складоў з немаўлё ’немаўля’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыўле́сны ’ласкавы (пра дзіця)’ (добр., ЛА, 3). З рус. преле́стный, параўн. прыўкра́сны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
заня́ньчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго.
Разм.
1. Забавіць, супакоіць (дзіця). Белы не мог ніяк заняньчыць Міхаську. Чарот.
2. Няньчачы, стаміць, замучыць. Заняньчыў малога, давёў да слёз.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зба́лаваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад збалаваць.
2. у знач. прым. Раздураны, які прывык да таго, каб яго жаданні і капрызы выконваліся; капрызны. Збалаванае дзіця.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
збо́рлівасць, ‑і, ж.
Абл. Уласцівасць зборлівага. [Міхал:] — Мая зборлівасць табе не па душы? Ты хочаш, паб у чорную гадзіну і дзіця зайшлося, за душой нічога не меўшы? Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
напужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Выклікаць у каго‑н. страх, спужаць. Напужаць дзіця. □ Пан Крулеўскі меркаваў, што баявы ланцуг, прайшоўшы пушчу, зрушыць і напужае партызан. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разру́мзацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Пачаць моцна і доўга румзаць; расплакацца. Каці трэба было неяк супакоіць раненых, а яна, як дзіця малое, раптам сама разрумзалася. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)