рва́ны

1. прич. тереблённый; см. рваць I 4;

2. прил., в разн. знач. рва́ный;

~ная ра́на — мед. рва́ная ра́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рвать​II несов., безл. (тошнить) ірва́ць (после гласных) рваць, ванітава́ць;

его́ опять на́чало рвать ён зноў пача́ў ванітава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лыч, лыча і лыча; мн. лычы, ‑оў; м.

1. Выцягнутая пярэдняя частка галавы ў некаторых жывёл; рыла. Таўчэ дзік лычам мяне ў спіну, а рваць не рве. Пальчэўскі. Кабан падыходзіць да.. стажка-мурашніка .. і запыняецца. А потым пачынае разрываць яго сваім страшным ікластым лычом. Колас.

2. Груб. Твар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́рвіна ’абрыў на Дзвіне’ (Яшк.). Ад вырваць (гл.) з суф. ‑іна. Параўн. вырва, рваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сарві́ла ’сарвігалава’ (Бяльк.). Ад сарва́ць < рваць з суф. ‑іла (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 42).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кно́йсаць ’трэсці, рваць’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. knaisioti ’рыць’ (там жа, 2, 491). Балтызм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Латухе́я ’драная бульба’ (чэрв., Жд. 3) — новае рэгіянальнае ўтварэнне з суф. -ėja ад латашыць ’рваць’, ’драць’ (гл.).⇉.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Во́міт ’рвота’ (Нас.). Запазычанне з польск. womit ’тс’, якое з лац. vomitio ’рваць’ (Кюне, Poln., 115). Гл. ваміт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лахтыдра́й ’свавольнік’ (Бяльк.). Складанае·слова ад лахты. ’адзенне’ і драць ’рваць’ і суф. ‑ай (як лятай, валачай. віхляй і інш.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тереби́ть несов.

1. перабіра́ць; (дёргать) ту́заць; (тормошить) тармасі́ць; (щипать) ску́бці;

2. (лён, коноплю) рваць; (машиной — ещё) церабі́ць;

3. перен. ту́заць, тармасі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)