раскамячы́ць, ‑мячу, ‑мечыш, ‑мечыць; зак., што.
Разняць, расшчаміць, расціснуць. Раскамячыць кулак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разня́ць, -німу́, -німеш, -німе; -німі́; -ня́ты; зак., каго-што.
1. Аддзяліць адно ад другога; раз’яднаць.
Р. кулак.
2. Развесці ў бакі тых, хто б’ецца.
Р. забіяк.
|| незак. разніма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. разніма́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кулачо́кI уменьш. кулачо́к, -чка́ м.; см. кула́кI.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кула́цтва, ‑а, н., зб.
Кулакі (гл. кулак 2). Ліквідацыя кулацтва як класа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мазгаўня́, ‑і, ж.
Разм. груб. Галава. І хрысціць кулак мазгаўню цвердалобую. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пясць ’кісць рукі’ (ТСБМ, Нас., Стан., Ласт.), сюды ж пясць, пя́стка ’жменя’ (даўг., Сл. ПЗБ; віц., Шн.), укр. пʼясть ’кісць рукі; кулак’, рус. пясть ’кісць рукі’, польск. pięść ’кулак’, чэш. pešt ’тс’, славац. päsť ’тс’, в.-луж. pjasć ’тс’, н.-луж. pěsć ’тс’, палаб. pǫst ’тс’, славен. pẹ̑št ’кулак; прыгаршчы’, серб.-харв. пе̂ст, пе̏ст ’кулак’, балг. пе́стник ’кулак’. Прасл. *pęstь ’кулак; сціснутыя пяць пальцаў рукі’, далей звязваюць з і.-е. *penku̯e ’пяць’ (Сной₂, 508; Фасмер, 3, 424). Роднаснае ст.-в.-ням. fūst ’кулак’, ням. Faust ’тс’, ст.-англ. fyst ’тс’, гл. Траўтман, 218; Шустар-Шэўц, 2, 1072. Сумнеўная сувязь з пядзя (гл.), літ. kùmstė ’кулак’, якую дапускае Брукнер (412); гл. пярэчанні ў Фасмера (там жа), Скока (2, 645). Агляд версій гл. ESJSt, 11, 642.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кулачо́к I, -чка́ м.
1. уменьш.-ласк. кулачо́к;
2. тех. кулачо́к, кула́к
кулачо́к II, -чка́ м., уменьш., ирон. кулачо́к; см. кула́к II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
свиста́ть несов. свіста́ць;
свиста́ть всех наве́рх мор. свіста́ць усі́х наве́рх;
◊
ищи́-свищи́ шука́й ве́тру ў по́лі;
свиста́ть в кула́к свіста́ць у кула́к.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кула́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. Жан. да кулак 2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кулаччо́, ‑а, н., зб.
Пагард. Кулакі (гл. кулак 2). Ціха, агідна шапталася заядлае кулаччо вясковае. Нікановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)