Ліскату́ха ’званок’ (чач., Мат. Гом.). Да лёскат (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адключы́ць, ‑ключу, ‑ключыш, ‑ключыць; зак., што.
Спыніць дзеянне чаго‑н., раз’яднаўшы яго з агульнай сістэмай; выключыць. Адключыць званок, тэлефон.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
колоко́льчик
1. звано́к, -нка́ м.; звано́чак, -чка м.;
2. бот. звано́чак, -чка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Кляко́тка ’званок, які чапляюць жывёле на шыю’ (Нар. лекс.). Параўн. клякатаць 2 (гл.). Гукапераймальнае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дзылі́нканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. дзылінкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Дзесьці на калідоры рассыпаўся вясёлым дзылінканнем школьны званок. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сігнатурка ‘малы звон у касцёле, царкве’ (Я. Брыль). З польск. sygnaturka ‘званок’ ад лац. signāre ‘адзначаць’ < signum ‘знак’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Трын-дын-ду́лі — прыпеўка: Трын‑дын‑ду́лі, / Сыдыць заяц у цыбулі (іван., Дзіц. фальклор, 146). Гукаперайманне (імітуе званок?).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нумара́тар, ‑а, м.
1. Апарат для нумаравання (аблігацый, білетаў, квітанцый і пад.).
2. Прыстасаванне пры электрычным званку, якое паказвае нумары месц, адкуль падаецца званок (напрыклад у гасцініцы).
[Ад лац. numerator — лічыльнік.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Балабо́н 1 ’званочак’ (Касп., Юрч., Янк. Мат., Гарэц.). Укр. балабо́н ’званок, бразготка’, рус. балабо́н ’пустаслоў’. Гукапераймальнае; да балабо́ніць (гл.), балабо́ліць і г. д.; аснова бала(б)‑, якая, магчыма, выступае ў бала́каць (гл.). Параўн. і чэш. blaboniti.
Балабо́н 2 ’балбатун, пустаслоў’ (Янк. Мат., Юрч.). Рус. балабо́н ’тс’, балабо́нить, укр. балабо́н ’званок’, балабо́нити ’званіць’, чэш. blaboniti. Гукапераймальнае; да вялікай групы слоў тыпу балабо́н ’званочак’, балабо́ніць, бала́каць і г. д. Параўн. бало́бан ’балбатун’ (Бяльк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зазвіне́ць, ‑ніць; зак.
Пачаць звінець. // Стварыць звінячы гук; празвінець. Чыясьці рука праламала шыбу, і шкло зазвінела срэбраным гукам. Гартны. Першага верасня над дахам школы ўзвіўся чырвоны сцяг, упершыню зазвінеў званок. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)