абсемяні́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; ‑нім, ‑ніце; зак., каго-што.

1. Засеяць насеннем. Абсемяніць поле.

2. Спец. Тое, што і асемяніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыпяка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Выпечы ўсё, многае. Павыпякалі жанчыны хлябы і пайшлі ў поле. Павыпякаць узоры. Павыпякаць бародаўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

святле́цца, ‑еецца; незак.

Разм. Тое, што і святлець (у 4 знач.). Калона няўхільна рухаецца наперад, туды, дзе святлеецца поле. Дзенісевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зре́ние ср. зрок, род. зро́ку м.;

обма́н зре́ния падма́н (ілю́зія) зро́ку;

име́ть сла́бое зре́ние мець дрэ́нны зрок;

потеря́ть зре́ние стра́ціць зрок, асле́пнуць;

◊

по́ле зре́ния по́ле зро́ку;

то́чка зре́ния пункт по́гляду (гле́джання);

под угло́м зре́ния з пу́нкта по́гляду.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лужы́шча 1 ’поле, дзе раней было балота’ (навагр., Жыв. сл.). Да лу́жа (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 159).

Лу́жышча 2 ’поле на месцы ўзаранага лугу’ (Прышч. дыс.). Да луг 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дапало́ць, ‑палю, ‑полеш, ‑поле; зак., што.

Скончыць палоць што‑н.; прапалоць да якога‑н. месца, прадмета. Дапалоць лён. Дапалоць да дарогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсе́яцца, ‑союся, ‑сеешся, ‑сеецца; зак.

Засеяць сваё поле, участак. [Сымон] ужо жыў у новай хаце, ужо абгарадзіўся, абсталяваўся, абараўся і абсеяўся. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распрацава́ць, -цу́ю, -цу́еш, -цу́е; -цу́й; -цава́ны; зак., што.

1. Старанна апрацоўваючы, зрабіць прыгодным для чаго-н.

Р. поле.

2. Усебакова даследаваць, вывучыць.

Р. праблемнае пытанне.

3. Вычарпаць дзе-н. усю магчымую здабычу карысных выкапняў.

Залаты прыіск ужо распрацаваны.

|| незак. распрацо́ўваць, -ваю, -ваеш, -вае.

|| наз. распрацо́ўванне, -я і распрацо́ўка, -і, ДМ -цо́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Рудля́ ’узаранае поле’ (Сл. Брэс.). Спаланізаванае ралля (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Раллё 1 ’узаранае поле, ворыва; аранне’ (Нас., Мат. Гом., Бяльк., Мат. Маг.), параўн. славен. (o)ralje ’узаранае поле, ніва’, старое чэш. rolí ’поле, ніва’, што да зборн. прасл. *orlьje (< прасл. *ȏrlь, параўн. ст.-рус. раль ’ворыва, поле’, серб.-харв. rȁl, rȃl ’мера зямлі, ворыва’, славен. rȃl ’аранне; узараная зямля’), гл. Бязлай, 3, 148. Параўн. ралля (гл.).

Раллё 2 ’бязладдзе, нагрувашчванне’, ’няўмека, неакуратны чалавек’ (Юрч. Фраз. 1), ’нязгрэба, неахайны чалавек’ (мсцісл., Нар. сл.). Імаверна, ад рала 1 (гл.), у тым ліку ра́лья ’тоўстыя разгалістыя сукі’, магчыма, пад уплывам галлё. Параўн. таксама з райло (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)