шип​II зоол. шып, род. шы́па м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

калю́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Усякае колкае вастрыё, шып, тое, што колецца.

К. ружы.

2. перан. З’едлівая заўвага, вострая насмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гак¹, -а, мн. га́кі, -аў, м.

1. Металічны крук.

Гакам зачапіць за бервяно.

2. Востры шып у падкове.

Гэты г. не кавальскай работы.

◊

З гакам (разм.) — з лішкам.

Тры кіламетры з гакам.

|| прым. га́кавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́сул, ‑у, м.

Разм. Абяцанне. Эх вы, думкі-вывітушкі! Ды няверныя вы служкі: Посул шчасця вам вялікі, А плод — шып калючы, дзікі! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ца́пфа, ‑ы, ж.

Спец. Шып вала ці восі, які апіраецца на падшыпнік. Цыліндрычная цапфа. Цапфа кола турбіны. // Невялікі цыліндрычны выступ на сярэдзіне ствала гарматы.

[Ням. Zapfen.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мытрахля́сьце, мытрахлясці ’абтрапаны падол вопраткі, адзення’ (Касп., Сл. Эп.-Шып.). Да матрахлясы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шип​III м., разг. (шипение) шып, род. шы́пу м.; шыпе́нне, -ння ср.; (змей, гусей) сы́канне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мы́тар ’лазня’ (Сл. Эп.-Шып.). З польск. mytarstwo ’чысцец, чысцілішча’ пад уплывам (народная этымалогія) лексемы мыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́стка 1 ’кутас’ (Мат. Маг., Бялвк.). Гл. кістка 2.

◎ Кі́стка 2 ’гронка’ (Сл. Эп.-Шып.). Гл. кіста, кісць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэза́чка ’дызентэрыя’ (ПСл, Сл. Эп.-Шып., ТС), ’боль у жываце’ (Арх. Федар.), ’ліха, халера’ (Нар. словатв.). Гл. разачка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)