пруса́к

‘жыхар Прусіі’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пруса́к прусакі́
Р. прусака́ прусако́ў
Д. прусаку́ прусака́м
В. прусака́ прусако́ў
Т. прусако́м прусака́мі
М. прусаку́ прусака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

селені́т

‘уяўляемы жыхар Месяца’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. селені́т селені́ты
Р. селені́та селені́таў
Д. селені́ту селені́там
В. селені́та селені́таў
Т. селені́там селені́тамі
М. селені́це селені́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паўно́чнік¹, -а, мн. -і, -аў, м.

Жыхар, ураджэнец Поўначы.

|| ж. паўно́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стані́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Жыхар станіцы, казак.

|| ж. стані́чніца, -ы, мн. -ы, -ні́ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўтахто́н

‘карэнны жыхар краіны; абарыген’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аўтахто́н аўтахто́ны
Р. аўтахто́на аўтахто́наў
Д. аўтахто́ну аўтахто́нам
В. аўтахто́на аўтахто́наў
Т. аўтахто́нам аўтахто́намі
М. аўтахто́не аўтахто́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абарыге́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Карэнны жыхар краіны, мясцовасці; туземец, аўтахтон.

|| прым. абарыге́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

астраўля́нін, -а, мн. -ля́не, -ля́н, м.

Жыхар вострава.

|| ж. астраўля́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

слабаджа́нін, -а, мн. -джа́не, -джа́н, м.

Жыхар слабады.

|| ж. слабаджа́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўно́чнік

‘жыхар поўначы; той, хто не лажыцца спаць да позняй ночы’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паўно́чнік паўно́чнікі
Р. паўно́чніка паўно́чнікаў
Д. паўно́чніку паўно́чнікам
В. паўно́чніка паўно́чнікаў
Т. паўно́чнікам паўно́чнікамі
М. паўно́чніку паўно́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

астраўля́нін, ‑а, м.

Жыхар вострава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)