вы́глытаць

‘закончанае да глытаць (што-небудзь)’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́глытаю вы́глытаем
2-я ас. вы́глытаеш вы́глытаеце
3-я ас. вы́глытае вы́глытаюць
Прошлы час
м. вы́глытаў вы́глыталі
ж. вы́глытала
н. вы́глытала
Загадны лад
2-я ас. вы́глытай вы́глытайце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́глытаўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

глыну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак., што і без дап.

1. гл. глытаць.

2. Перакусіць або выпіць (разм.).

Глыні трохі перад адыходам.

◊

Глынуць гора (слёз) (разм.) — перанесці многа цяжкасцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глыта́цца, ‑аецца; незак.

1. Паддавацца глытанню. Сухая ежа, не глытаецца.

2. Зал. да глытаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́глыкаць

‘закончанае да глыкаць (глытаць) што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́глыкаю вы́глыкаем
2-я ас. вы́глыкаеш вы́глыкаеце
3-я ас. вы́глыкае вы́глыкаюць
Прошлы час
м. вы́глыкаў вы́глыкалі
ж. вы́глыкала
н. вы́глыкала
Загадны лад
2-я ас. вы́глыкай вы́глыкайце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́глыкаўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзю́гаць

‘піць, глытаць што-небудзь і без прамога дапаўнення’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дзю́гаю дзю́гаем
2-я ас. дзю́гаеш дзю́гаеце
3-я ас. дзю́гае дзю́гаюць
Прошлы час
м. дзю́гаў дзю́галі
ж. дзю́гала
н. дзю́гала
Загадны лад
2-я ас. дзю́гай дзю́гайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час дзю́гаючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прогла́тывать несов., прям., перен. праглына́ць; (глотать) глыта́ць; см. проглоти́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вадабо́язь, ‑і, ж.

Хвароба чалавека або жывёлы, якая перадаецца ад шалёнай жывёлы і суправаджаецца немагчымасцю глытаць вадкасць; шаленства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глыта́цца несов., страд. глота́ться; прогла́тываться; загла́тываться; см. глыта́ць 1, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Квылта́ць ’глытаць’ (Сцяшк. Сл.). Да глытаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слі́на, ‑ы, ж.

Цягучая вадкасць, якая выдзяляецца асобымі залозамі ў поласці рота чалавека і жывёлы і садзейнічае змочванню і пераварванню ежы. [Кузьма:] — Ды такая паляндвіца! Свіціцца проста. У мяне аж сліна пацякла, калі ўбачыў. Ермаловіч. [Пніцкі] ўжо .. у смак гаворкі ўваходзіў: пырскаў слінаю, патрасаў плячыма. Чорны. Стаіць ураднік, выцірае рукавом сліну з рота, твар злосны і крывіцца ад знявагі. Каваль.

•••

Глытаць сліну гл. глытаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)