даску́бці, ‑бу, ‑беш, ‑бе; ‑бём, ‑бяце; пр. даскуб, ‑ла; зак., што.

Скончыць скубці, абскубваць што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дасма́жыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., што.

Скончыць смажанне; смажачы, давесці да гатоўнасці. Дасмажыць бульбу. Дасмажыць сала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дастрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.

Скончыць страчыць (шыць); прастрачыць да якога‑н. месца. Дастрачыць каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

датрапа́ць, ‑траплю, ‑трэплеш, ‑трэпле; заг. датрапі; зак., што.

Скончыць трапаць, завяршыць трапанне чаго‑н. Датрапаць лён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

датрэ́сці, ‑трасу, ‑трасеш, ‑трасе; ‑трасём, ‑трасяце; зак., што.

Скончыць трэсці, вытрасаць, атрасаць што‑н. Датрэсці палавікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дашчыпа́ць, ‑шчыплю, ‑шчыплеш, ‑шчыпле; заг. дашчыпі; зак., што.

Скончыць шчыпаць, абшчыпваць што‑н. Гусі дашчыпалі траву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбушава́ць, ‑шую, ‑шуеш, ‑шуе; зак.

Перастаць, скончыць бушаваць. Адышлі халады і слата, адбушавалі першыя навальніцы. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дадзяўбці́, -дзяўбу́, -дзяўбе́ш, -дзяўбе́; -дзяўбём, -дзеўбяце́, -дзяўбу́ць; -дзёўб, -дзяўбла́, -ло́; -дзяўбі́; -дзяўба́ны; зак., што.

1. Здзяўбці, з’есці да канца.

Куры дадзяўблі зерне.

2. Прадзяўбці, скончыць дзяўбці (у 3 знач.).

Д. дзірку долатам.

|| незак. дадзёўбваць, -ваю, -ваеш, -вае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адсмакта́ць, -макчу́, -мо́кчаш, -мо́кча; -макчы́; -макта́ны; зак.

1. што і чаго. Смактаннем адпіць, убавіць, адцзяліць.

П’яўкі адсмакталі кроў.

2. Скончыць смактаць.

|| незак. адсмо́ктваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).

|| наз. адсмо́ктванне, -я, н.

|| прым. адсмо́ктвальны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зако́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Давесці да канца; завяршыць, скончыць. Закончыць прамову. Закончыць вучобу. Закончыць будаўніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)