каро́ўніца, ‑ы, ж.
Абл. Жанчына, якая даглядае кароў, даглядчыца жывёлы. Кароўніца будзе шукаць, дзе пастух падзеўся? Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адналю́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.
Жанчына, якая любіць усё жыццё толькі аднаго мужчыну.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лапаткі́, ‑ая, ‑ое.
Разм. Тое, што і лапатлівы. Лапаткая жанчына. □ Шапацеў і гаманіў рэдкі, але лапаткі дождж. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чырво́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да чырваў. [Ганна] была прыгожая жанчына і трохі нагадвала сабою чырвовую даму. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эмансіпі́раваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад эмансіпіраваць.
2. у знач. прым. Які атрымаў эмансіпацыю. Эмансіпіраваная жанчына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
амазо́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі: прадстаўніца ваяўнічага племені жанчын.
2. Жанчына-коннік у спецыяльным касцюме для верхавой язды.
3. Доўгая сукенка для верхавой язды.
Імчаліся конна жанчыны ў чорных амазонках.
|| прым. амазо́нскі, -ая, -ае.
А. дэльфін.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абмя́кнуць, -ну, -неш, -не; -мя́к, -кла; -ні́; зак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Зрабіцца мяккім, рыхлым.
Хлеб ад вільгаці абмяк.
2. Стаць больш мяккім, спагадлівым, лагодным пад уплывам чаго-н. (разм.).
Крыклівая жанчына неяк абмякла і заплакала.
|| незак. абмяка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ве́дзьма, ‑ы, ж.
1. У народных павер’ях — жанчына, якая водзіцца з «нячыстай сілай»; злая чараўніца. Пачуў Ахрэм голас, азірнуўся: гоніцца за ім нейкая не то русалка, не то ведзьма. Якімовіч. Удаву Сымоніху ўсе завуць ведзьмай за тое, што яна шэпча і шэпча. Бядуля.
2. Лаянк. Злая, сварлівая жанчына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мірано́сіца, ‑ы, ж.
Жанчына, якая, паводле евангельскае падання, прынесла міра для памазання цела Хрыста пасля зняцця яго з крыжа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пра́лля, ‑і, ж.
Разм. Жанчына, якая займаецца прадзеннем. Мастак паказаў на палатне маладую зграбную праллю з доўгай касой. Ліс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)