вы́валачыся, ‑лакуся, ‑лачашся, ‑пачацца; ‑лачамся, ‑лачацеся, ‑лакуцца; зак.

Разм. Выйсці адкуль‑н. Вывалачыся з хаты на двор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўзо́та, ‑ы, ДМ ‑зоце, ж.

Разм. Слізгота. — Выходжу на двор — бацюхны мае: тая ж каўзота! Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мынца ’манетны двор’ (Гарб.), ст.-бел. мынца, минца, мин- ница ’манета, манетная справа, манетны двор’ (пач. XVI ст.) запазычаны са ст.-польск. тупей, тіііса, тіпіса, якія з с.-в.-ням. münze ’манета’ (Булыка, Лекс. запазыч., 86; Чартко, Пыт. мовазн. і метад., 122). Аналагічна ст.-бел. мынцаръ, минцаръ, минцеръ ’загадчык манетнага двара’ (XIV ст.) — гл. Булыка, там жа, 74.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Се́ліца ‘лужок на краю сядзібы’ (Касп., Яшк.), ‘сухі луг’ (Жд. 2), ‘месца, дзе быў двор, сядзіба’ (Яшк.). Гл. аселіца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Панадво́рак ’двор каля жылога або адміністратыўнага будынка’ (ТСБМ, Шат., Янк., Гарэц.), панадво́рку ’па панадворку’ (ТС). З па і надворак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

запарушы́цца, ‑рушыцца; зак.

1. Стаць пашкоджаным чым‑н., трапіўшым упутр. Вочы запарушыліся мякінай.

2. Зацерушыцца. Запарушыўся двор ігліцсю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

увамча́ць, ‑мчу, ‑мчыш, ‑мчыць; зак., каго-што.

Імкліва ўвезці каго‑, што‑н. куды‑н. Увамчаць калёсы ў двор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

урасці́ сов.

1. прям., перен. врасти́;

ко́рань уро́с у зямлю́ — ко́рень врос в зе́млю;

ха́та па во́кны ўрасла́ ў зямлю́ — ха́та по о́кна вросла́ в зе́млю;

2. зарасти́, порасти́;

двор уро́с траво́й — двор заро́с (поро́с) траво́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узвярну́ць, -вярну́, -ве́рнеш, -ве́рне; -вярні́; -ве́рнуты; зак., што (разм.).

1. Ускапаць, узараць, узламаць паверхню чаго-н.

Свінні ўзвярнулі двор.

Вецер узвярнуў страху.

2. на каго-што. Падняўшы, наваліць, узваліць.

У. паклажу на воз, на плечы.

3. перан., на каго. Прыпісаць каму-н. чужую віну, незаслужана абвінаваціць.

Усю віну ўзвярнулі на стрэлачніка.

|| незак. узваро́чваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́нный

1. прил. ко́нны;

ко́нный двор ко́нны двор;

ко́нная а́рмия ко́нная а́рмія;

ко́нная артилле́рия ко́нная артыле́рыя;

ко́нная тя́га ко́нная ця́га;

ко́нный приво́д ко́нны прыво́д (мане́ж);

ко́нный заво́д ко́нны заво́д;

ко́нный спорт ко́нны спорт;

2. сущ. ко́нны, -ннага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)