Verbum

rúfen*

1. vi крыча́ць, клі́каць;

um Hílfe ~ клі́каць на дапамо́гу;

das Kind ruft nach der Mútter дзіця́ клі́ча ма́ці;

sich héiser ~ крыча́ць да хрыпаты́

2. vt

1) запраша́ць, прасі́ць;

zur Órdnung ~ закліка́ць да пара́дку

2) зваць, называ́ць;

j-m bei [mit] séinem Námen ~ зваць [называ́ць] каго́-н. па і́мені;

éinen Rédner zur Sáche ~ прасі́ць ара́тара не адхіля́цца ад тэ́мы;

den Arzt ~ (па)клі́каць урача́ [до́ктара];

j-n zur Hilfe ~ (па)клі́каць каго́-н. на дапамо́гу;

Sie kómmen wie gerúfen Вы прыйшлі́ дарэ́чы;

j-n wíeder ins Lében ~ вярну́ць каго́-н. да жыцця́;

sich (D) etw. ins Gedächtnis ~ вы́клікаць што-н. у па́мяці, успо́мніць што-н.

kénnen lérnen

vt (па)знаёміцца (з кім-н., з чым-н.); спазнава́ць (што-н.), даве́двацца (пра што-н.); пазнава́ць (каго-н.)

ihr wérdet mich noch ~! — вы мяне́ яшчэ́ пазна́еце! (пагроза)

Kréuzfeuer

n -s вайск. перакрыжава́ны аго́нь

j-n ins ~ néhmen* — вайск. узя́ць каго́-н. пад перакрыжава́ны аго́нь

im ~ (der Kritík і да т.п.) stéhen* — быць пад агнём (кры́тыкі і т.п.)

krümmen

1.

vt крыві́ць, скрыўля́ць, згіна́ць

kéinen Fínger (für A) ~ — па́льцам не паварушы́ць (дзеля каго-н., чаго-н.) (тс. перан.)

2.

(sich)

1) выгіна́цца, ку́рчыцца (ад болю)

2) рабале́пстваваць, нізкапакло́ннічаць

Léine

f -, -n вяро́ўка; ле́йцы, мату́з

◊ j-n an der ~ háben — трыма́ць каго́-н. у рука́х

~ zíehen* — разм. скруці́ць [змата́ць] ву́ды, зліня́ць, уцячы́

an dersélben ~ zíehen* — быць [дзе́йнічаць] заадно́ з кім-н.

Gúrgel

f -, -n го́рла, гло́тка; гарта́нь

in die únrechte ~ kómmen* — папа́сці не ў то́е го́рла

j-n an die ~ pácken, j-m an die ~ fáhren* — схапі́ць каго́-н. за го́рла

Háusrecht

n -(e)s юрыд.

1) пра́ва на недатыка́льнасць жылля́

2) сяме́йнае пра́ва, пра́ва галавы́ [старэ́йшага] у сям’і́

sein ~ gégen j-n bráuchen — паказа́ць каму́-н. на дзве́ры, вы́гнаць каго́-н.

Múcke

f -, -n разм. но́раў, капры́зы, вы́брыкі

~n háben — капры́зніць (-нічаць)

j-m die ~n áustreiben* — адвучы́ць каго́-н. ад капры́заў

die Sáche hat íhre ~n — спра́ва тут не про́стая

Vóllmacht

f -, -en паўнамо́цтва, даве́ранасць

~en ertéilen [gében*] — дава́ць паўнамо́цтвы

j-n mit úneingeschränkten [wéitgehenden] ~en áusstatten — надзялі́ць каго́-н. неабмежава́нымі [шыро́кімі] паўнамо́цтвамі

in ~ zéichnen — падпі́сваць па паўнамо́цтву [даве́ранасці]

éine ~ vórlegen — пада́ць [прадста́віць] даве́ранасць

Vórrecht

n -(e)s, -e перава́га, прывіле́я

~e áufheben* — скасава́ць прывіле́і

~e geníeßen* — карыста́цца прывіле́ямі

j-m séine ~e entzíehen*, j-n séiner ~e beráuben — пазба́віць каго́-н. яго́ [сваі́х] прывіле́яў