Verbum

чин

1) чын, род. чыну муж.

2) (чиновник) уст. чын, род. чына муж.

3) (порядок) уст. лад, род. ладу муж.

(обычай) звычай, -чаю муж.

без чинов — без цырымоніі

чин чином — як след, як мае быць

чина

бот. чына жен.

чинар

муж. бот. чынара, -ры жен.

чинара

бот. чынара, -ры жен.

чинаровый

чынаравы

чиненный

прич.

1) праўлены, папраўляны, рамантаваны, рапараваны

латаны, лаплены

2) востраны, завостраны

см. чинить I

чинёный

прил. разг. праўлены, рамантаваны, рапараваны

латаны, лаплены

см. чинить I 1

чинить

I несовер.

1) (починять) правіць, папраўляць, рамантаваць, рапараваць

(накладывать заплаты) латаць, лапіць

2) (очинять) вастрыць, завострываць

II несовер. книжн. (производить) чыніць, учыняць

(делать) рабіць

(создавать) ствараць

чинить суд — чыніць суд

чинить неприятности — рабіць (учыняць) непрыемнасці

чинить препятствия — рабіць (ствараць) перашкоды

чиниться

I несовер.

1) (починяться) папраўляцца, рамантавацца, рапаравацца

(накладываться — о заплатах) латацца, лапіцца

2) (заостряться) вастрыцца, завострывацца

3) страд. папраўляцца, рамантавацца, рапаравацца

латацца, лапіцца

вастрыцца, завострывацца

см. чинить I

II несовер. страд. уст. чыніцца, учыняцца

рабіцца

стварацца

см. чинить II

III несовер. уст. скромнічаць

цырымоніцца

чинка

жен. разг. (действие)

1) праўка, -кі жен., папраўка, -кі жен., рапараванне, -ння ср., рамонт, -ту муж.

латанне, -ння ср., лапленне, -ння ср.

2) вастрэнне, -ння ср., завострыванне, -ння ср.

см. чинить I