Verbum

самовластитель

уст. самаўладар, -ра муж.

самовластительный

самаўладарны, самаўладны

самовластность

1) (неограниченность правления) самаўладарнасць, -ці жен., самаўладнасць, -ці жен.

2) перен. (произвол) самаўпраўнасць, -ці жен.

самовластный

1) самаўладарны, самаўладны

самовластный правитель — самаўладарны (самаўладны) правіцель

2) перен. самаўпраўны

самовластное распоряжение — самаўпраўнае распараджэнне

самовлюблённость

самаўлюбёнасць, -ці жен.

самовлюблённый

самаўлюбёны

самовлюблённый человек — самаўлюбёны чалавек

самовнушение

самаўнушэнне, -ння ср.

самовозбуждающийся

прил. физ. самаўзбудны

самовозбуждение

физ. тех. самаўзбуджэнне, -ння ср.

самовозвеличение

уст. самаўзвелічэнне, -ння ср.