Verbum

миннези́нгер лит., ист. мінезі́нгер, -ра м.

ми́нный воен. мі́нны;

ми́нный загради́тель мі́нны загараджа́льнік;

ми́нное по́ле мі́ннае по́ле.

минова́ние / по минова́нии канц. калі́ міне́, (о прошлом) калі́ міну́ў;

за минова́нием таму́ што (з прычы́ны таго́ што) міну́ў.

минова́ть

1. сов. міну́ць, праміну́ць, абміну́ць; (окончиться) прайсці́, ско́нчыцца;

минова́ло ле́то міну́ла (прайшло́, ско́нчылася) ле́та;

опа́сность минова́ла небяспе́ка міну́ла;

2. несов. міна́ць, праміна́ць, абміна́ць; (оканчиваться) прахо́дзіць, канча́цца;

◊

мину́я подро́бности абміна́ючы падрабя́знасці;

минова́ться сов., уст. міну́цца, міну́ць.

мино́га зоол. міно́га, -гі ж.;

мино́говые мн., сущ., зоол. міно́гавыя, -вых;

мино́говый, мино́жий міно́гавы.

минодержа́тель мінатрыма́льнік, -ка м.

минозагради́тельный міназагараджа́льны.