привяза́ть сов.
1. прывяза́ць, мног. папрывя́зваць;
2. стр., архит. прывяза́ць;
3. перен. (расположить, склонить к себе) схілі́ць; (вызвать, внушить чувство привязанности) вы́клікаць прыхі́льнасць (сімпа́тыю, лю́басць, любо́ў, замілава́нне, адда́насць); (привлечь) прыва́біць;
привяза́ться
1. (привязать себя, прикрепиться) прывяза́цца;
2. перен. (почувствовать привязанность) адчу́ць (займе́ць) прыхі́льнасць (сімпа́тыю, лю́басць, любо́ў, замілава́нне, адда́насць); (полюбить) палюбі́ць, упадаба́ць; (привыкнуть) прывы́кнуць;
3. (придраться, пристать) прычапі́цца, прывяза́цца, прыдра́цца;
привя́зка ж.
1. (действие) прывя́званне, -ння ср., прывя́зка, -кі ж.;
2. (то, что прикреплено к чему-л. узлом) прывя́зка, -кі ж.;
3. стр., архит. прывя́зка, -кі ж.;
привя́зка зда́ния прывя́зка буды́нка;
4. (придирка) уст. прычэ́пка, -кі ж., прыдзі́рка, -кі ж.
привя́зчивость ж.
1. прыхі́льнасць, -ці ж.; схі́льнасць да лю́басці (да замілава́насці, да адда́насці);
2. (придирчивость) прыдзі́рлівасць, -ці ж., прычэ́плівасць, -ці ж.;
привя́зчивый
1. (склонный к чувству привязанности) прыхі́лісты; схі́льны да лю́басці (да замілава́насці, да адда́насці);
2. (придирчивый) прыдзі́рлівы, прычэ́плівы.
привя́зывание
1. прывя́званне, -ння ср.;
2. прывя́званне, -ння ср.; см. привя́зывать 1, 2;
привя́зывать несов.
1. прывя́зваць;
2. стр., архит. прывя́зваць;
3. перен. (располагать, склонять к себе) схіля́ць; (вызывать, внушать чувство привязанности) выкліка́ць прыхі́льнасць (сімпа́тыю, лю́басць, любо́ў, замілава́нне, адда́насць); (привлекать) прыва́бліваць;
привя́зываться
1. (привязывать себя, прикрепляться) прывя́звацца;
2. перен. (чувствовать привязанность) адчува́ць (пачува́ць, мець) прыхі́льнасць (сімпа́тыю, лю́басць, любо́ў, замілава́нне, адда́насць); (любить) любі́ць; (привыкать) прывыка́ць;
3. перен. (придираться, приставать) чапля́цца, прывя́звацца, прыдзіра́цца;
4. страд. прывя́звацца; см. привя́зывать 1, 2.
при́вязь пры́вязь, -зі ж.;
◊
держа́ть язы́к на при́вязи трыма́ць язы́к на пры́вязі.