Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

причасти́тьII сов. (дать причастие) церк. прычасці́ць.

причасти́ться сов., уст., церк. прычасці́цца.

прича́стность ж. дачыне́нне, -ння ср. (да каго, да чаго), прычы́ннасць, -ці ж. (да каго, да чаго), прычыне́нне, -ння ср. (да каго, да чаго); прынале́жнасць, -ці ж. (да каго, да чаго), заме́шанасць, -ці ж. (у чым); удзе́л, -лу м. (у чым); звя́занасць, -ці ж. (з чым); см. прича́стныйII.

прича́стныйI грам. дзеепрыме́тны;

прича́стный оборо́т дзеепрыме́тнае словазлучэ́нне.

прича́стныйII (имеющий отношение) які́ (што) ма́е дачыне́нне (да каго, да чаго), які́ (што) прычыня́ецца (да каго, да чаго); заме́шаны (у чым); звя́заны (з чым);

быть прича́стным к иску́сству мець дачыне́нне (прычыня́цца) да маста́цтва;

быть прича́стным к де́лу быць заме́шаным у спра́ве;

быть прича́стным к чему́-л. мець дачыне́нне (прычыня́цца) да чаго́-небудзь;

он к ним не прича́стен ён з і́мі не звя́заны.

причаща́ть несов., церк. прычашча́ць;

причаща́ться возвр., страд. прычашча́цца;

причаще́ние в разн. знач. прычашчэ́нне, -ння ср.;

причащённый прычашчо́ны.

причерти́ть сов. прычарці́ць; прырысава́ць.