приказа́ть сов.
1. (отдать приказ) загада́ць; (распорядиться) распарадзі́цца;
команди́р приказа́л вы́ступить с рассве́том камандзі́р загада́ў вы́ступіць на світа́нні;
2. уст. (завещать) адда́ць (перада́ць) у спа́дчыну; завяшча́ць;
◊
приказа́л до́лго жить уст. наказа́ў до́ўга жыць;
что прика́жете? уст. што загада́еце?;
как прика́жете уст. як загада́еце (як ска́жаце, як хо́чаце);
как прика́жете вас понима́ть? як загада́еце (як дазво́ліце, як трэ́ба) вас разуме́ць?;
что прика́жешь де́лать, е́сли…? што ты бу́дзеш рабі́ць, калі́…?
прика́зный
1. прил. зага́дны;
2. прил., ист. прыка́зны;
прика́зные лю́ди прыка́зныя лю́дзі;
3. прил. (канцелярский) уст., пренебр. канцыля́рскі;
прика́зный стиль канцыля́рскі стыль;
4. сущ., ист. прыка́зны, -нага м.
прика́зчик уст.
1. (в лавке) прыка́зчык, -ка м.; прадаве́ц, -даўца́ м.;
2. (в имении) акано́м, -ма м.;
прика́зчица уст.
1. (в лавке) прыка́зчыца, -цы ж.; прадаўшчы́ца, -цы ж.;
2. (в имении) акано́мка, -кі ж.;
прика́зчицкий прост., прика́зчичий прыка́зчыцкі.
прика́зывание зага́дванне, -ння ср.; распараджэ́нне, -ння ср.; см. прика́зывать 1;
прика́зывать несов.
1. (отдавать распоряжение) зага́дваць; распараджа́цца;
2. (завещать) уст. аддава́ць (перадава́ць) у спа́дчыну; завяшча́ць; см. приказа́ть;
прика́лывание прыко́лванне, -ння ср.; прышпі́льванне, -ння ср.; см. прика́лывать 1;
прика́лывать несов.
1. (прикреплять булавкой) прыко́лваць; прышпі́льваць;
2. (убивать чем-л. колющим, режущим) прыко́лваць;