эпігене́з
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
эпігене́з |
| Р. |
эпігене́зу |
| Д. |
эпігене́зу |
| В. |
эпігене́з |
| Т. |
эпігене́зам |
| М. |
эпігене́зе |
Крыніцы:
piskunou2012.
эпіго́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эпіго́н |
эпіго́ны |
| Р. |
эпіго́на |
эпіго́наў |
| Д. |
эпіго́ну |
эпіго́нам |
| В. |
эпіго́на |
эпіго́наў |
| Т. |
эпіго́нам |
эпіго́намі |
| М. |
эпіго́не |
эпіго́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
эпіго́нскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
эпіго́нскі |
эпіго́нская |
эпіго́нскае |
эпіго́нскія |
| Р. |
эпіго́нскага |
эпіго́нскай
эпіго́нскае |
эпіго́нскага |
эпіго́нскіх |
| Д. |
эпіго́нскаму |
эпіго́нскай |
эпіго́нскаму |
эпіго́нскім |
| В. |
эпіго́нскі (неадуш.)
эпіго́нскага (адуш.) |
эпіго́нскую |
эпіго́нскае |
эпіго́нскія (неадуш.)
эпіго́нскіх (адуш.) |
| Т. |
эпіго́нскім |
эпіго́нскай
эпіго́нскаю |
эпіго́нскім |
эпіго́нскімі |
| М. |
эпіго́нскім |
эпіго́нскай |
эпіго́нскім |
эпіго́нскіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
эпіго́нства
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
эпіго́нства |
| Р. |
эпіго́нства |
| Д. |
эпіго́нству |
| В. |
эпіго́нства |
| Т. |
эпіго́нствам |
| М. |
эпіго́нстве |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
эпіго́нстваваць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
эпіго́нствую |
эпіго́нствуем |
| 2-я ас. |
эпіго́нствуеш |
эпіго́нствуеце |
| 3-я ас. |
эпіго́нствуе |
эпіго́нствуюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
эпіго́нстваваў |
эпіго́нствавалі |
| ж. |
эпіго́нствавала |
| н. |
эпіго́нствавала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
эпіго́нствуй |
эпіго́нствуйце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
эпіго́нствуючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
эпігра́ма
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эпігра́ма |
эпігра́мы |
| Р. |
эпігра́мы |
эпігра́м |
| Д. |
эпігра́ме |
эпігра́мам |
| В. |
эпігра́му |
эпігра́мы |
| Т. |
эпігра́май
эпігра́маю |
эпігра́мамі |
| М. |
эпігра́ме |
эпігра́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
эпіграматы́ст
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эпіграматы́ст |
эпіграматы́сты |
| Р. |
эпіграматы́ста |
эпіграматы́стаў |
| Д. |
эпіграматы́сту |
эпіграматы́стам |
| В. |
эпіграматы́ста |
эпіграматы́стаў |
| Т. |
эпіграматы́стам |
эпіграматы́стамі |
| М. |
эпіграматы́сце |
эпіграматы́стах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
эпіграматы́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
эпіграматы́чны |
эпіграматы́чная |
эпіграматы́чнае |
эпіграматы́чныя |
| Р. |
эпіграматы́чнага |
эпіграматы́чнай
эпіграматы́чнае |
эпіграматы́чнага |
эпіграматы́чных |
| Д. |
эпіграматы́чнаму |
эпіграматы́чнай |
эпіграматы́чнаму |
эпіграматы́чным |
| В. |
эпіграматы́чны (неадуш.)
эпіграматы́чнага (адуш.) |
эпіграматы́чную |
эпіграматы́чнае |
эпіграматы́чныя (неадуш.)
эпіграматы́чных (адуш.) |
| Т. |
эпіграматы́чным |
эпіграматы́чнай
эпіграматы́чнаю |
эпіграматы́чным |
эпіграматы́чнымі |
| М. |
эпіграматы́чным |
эпіграматы́чнай |
эпіграматы́чным |
эпіграматы́чных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.