гру́канне ср. стук м.; грохота́нье; громыха́нье; хло́панье
гру́кат, -ту м. стук; гро́хот
груката́нне ср. стук м.; грохота́нье; громыха́нье
груката́ць несов., разг. стуча́ть; грохота́ть, греме́ть; громыха́ть
грукатня́ ж., разг., см. гру́кат
грукаце́ць несов., разг., см. груката́ць
гру́кацца несов., разг.
1. (ударяться) сту́каться;
2. (падать) гро́хаться;
3. стуча́ть, стуча́ться
гру́каць несов., разг. стуча́ть, сту́кать; громыха́ть; хло́пать; гро́хать;
г. у дзве́ры — стуча́ть в дверь;
~каюць акані́цы — стуча́т (сту́кают, хло́пают) ста́вни
гру́кнуцца сов., разг.
1. (удариться) сту́кнуться;
2. (упасть) гро́хнуться