Verbum

ruin

[ˈru:ɪn]

1.

n.

1) разва́ліна f., руі́ны pl.

The ruins of an ancient castle — Руіны старажы́тнага за́мку

2) згу́ба, загу́ба, пагі́бель f.; упа́дак -ку, заняпа́д -у m.

His enemies planned the duke’s ruin — Во́рагі кня́зя планава́лі яму́ загу́бу

Drinking was his ruin — П’я́нства было́ яго́най згу́бай

3) руі́на f.

The house had gone to ruin — Дом дайшо́ў да ста́ну руі́ны

4) банкру́цтва n.

2.

v.t.

1) даво́дзіць да руі́ны, руйнава́ць; разбура́ць; глумі́ць

2) даво́дзіць да гале́чы, да банкру́цтва

3.

v.i.

руйнава́цца, банкрутава́ць

ruination

[,ru:ɪˈneɪʃən]

n.

зруйнава́ньне, зьнішчэ́ньне, разбурэ́ньне n.; давядзе́ньне да гале́чы

ruinous

[ˈru:ɪnəs]

adj.

1) згу́бны; зьнішча́льны, разбура́льны

2) зруйнава́ны, разва́лены, разбу́раны