Verbum

presumption

n.

1) дапушчэ́ньне, меркава́ньне n., здага́дка f.

2) падста́ва для меркава́ньня (дапушчэ́ньня, здага́дкі); праўдападо́бнасьць f.

3) наха́бства n.

presumptive

adj.

прыпушча́льны, меркава́ны, магчы́мы

heir presumptive — магчы́мы спадкае́мца

presumptuous

adj.

бесцырымо́нны; зана́дта самаўпэ́ўнены

presuppose

v.t.

1) напе́рад дапушча́ць, ду́маць напе́рад

2) вымага́ць, патрабава́ць (як неабхо́дную ўмо́ву)

A fight presupposes fighters — Змага́ньне патрабу́е змагаро́ў

presupposition

n.

1) дапушчэ́ньне n.

2) перадумо́ва f.

pretence

esp. Brit.

гл. pretense

pretend

v.

1) удава́ць; прыкі́двацца; рабі́ць вы́гляд

She pretends to like you — Яна́ ро́біць вы́гляд, што ты ёй падаба́есься

He pretended illness — Ён прыкі́нуўся хво́рым

2) мець прэтэ́нзію на што

3) (to) прэтэндава́ць (на паса́д, ула́ду, та́лент)

pretender

n.

1) сымуля́нт -а m., сымуля́нтка f.; той, хто прыкі́дваецца

2) прэтэндэ́нт -а m., прэтэндэ́нтка f.

pretense

n.

1) вы́думаная прычы́на, вы́гляд -у m.; зачэ́пка f.

under pretence of — пад вы́глядам чаго́

2) удава́ньне, прыкі́дваньне n.

His anger was all pretence — Ён то́лькі прыкі́нуўся зло́сным

3) прэтэ́нзія f.; прэтэнзі́йнасьць f.

4) прэтэнцыёзнасьць f. (на́звы, во́праткі)

pretension

n.

1) прэтэ́нзія f.

2) прэтэндава́ньне n. (на ўла́ду, узнагаро́ду)

3) прэтэнцыёзнасьць f.