фра́за

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. фра́за фра́зы
Р. фра́зы фра́з
Д. фра́зе фра́зам
В. фра́зу фра́зы
Т. фра́зай
фра́заю		 фра́замі
М. фра́зе фра́зах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фра́за, -ы, мн. -ы, фраз, ж.

1. Закончанае выказванне.

Кароткая ф.

2. Напышлівы выраз, якім прыкрываецца беднасць, ілжывасць зместу.

Не даклад, а пустыя фразы.

3. У музыцы: рад гукаў або акордаў, якія ўтвараюць невялікую, адносна закончаную частку музычнай тэмы, мелодыі.

|| прым. фра́завы, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

Ф. акцэнт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фра́за в разн. знач. фра́за, -зы ж.;

◊

ходя́чая фра́за хадзя́чая фра́за;

изби́тая фра́за збі́тая фра́за.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фра́за ж., в разн. знач. фра́за;

адна́ ф. з пісьма́ — одна́ фра́за из письма́;

музы́чная ф. — музыка́льная фра́за;

хадзя́чая ф. — ходя́чая фра́за;

прыкры́цца ~зай — прикры́ться фра́зой;

зво́нкая ф. — зво́нкая фра́за;

◊ збі́тая ф. — изби́тая фра́за

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фра́за, ‑ы, ж.

1. Інтанацыйна аформленае спалучэнне слоў, якое выказвае думку; сказ. — Якая ты неасцярожная, Кетэ! — учулі хлапцы адрывак фразы. Самуйлёнак. — Напішыце сказ, — ..[Леанід] крыху падумаў, — ну, напрыклад, першую фразу, якую вы сёння сказалі, і раскажыце пра яе ўсё, што ведаеце. Шахавец. І зноў надакучліва палезла ў галаву фраза: «А чабор пахне...» Асіпенка.

2. Напышлівы выраз, які пазбаўлены ўнутранага зместу або які прыкрывае лжывасць гэтага зместу. Міхалка пустых фраз не любіць гаварыць. Яго прамовы цяпер кароткія і моцныя. Бядуля. [Чарнавус:] Адны траскучыя фразы і абсалютна нічога канкрэтнага. Крапіва. Вострае і глыбока прачутае пачуццё Радзімы ў Еўдакіі Лось вынікае з яе вершаў спакойна і сціпла, без гучных фраз. Звонак.

3. Устойлівае спалучэнне якіх‑н. слоў; хадзячы выраз. Гэтыя радкі па сутнасці ўжо сталі крылатай фразай. Бугаёў.

4. У музыцы — рад гукаў або акордаў, якія ўтвараюць невялікую, адносна закончаную частку музычнай тэмы, мелодыі. У агульным рознагалосым гуле чуюцца знаёмыя музычныя фразы. «Маладосць».

[Ад грэч. phrásis — выраз.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фраза,

у мовазнаўстве.

т. 16, с. 450

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фраза,

у музыцы.

т. 16, с. 450

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фра́за ж

1. (сказ) Satz m -es, Sätze;

2. муз Phráse f -, -n;

3. мн (пустыя словы):

фра́зы Phráse f -, -n; léeres Geschwätz (балбатня);

адны́ то́лькі фра́зы állgeméine Flóskeln

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

фра́за

(гр. phrasis = выраз, моўны зварот)

1) інтанацыйна аформленае спалучэнне слоў, якое выражае думку (напр. вымавіць фразу);

2) перан. напышлівы, беззмястоўны выраз (напр. пустая ф.);

3) муз. невялікая і адносна закончаная частка мелодыі (напр. музычная ф.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

двухсэ́нсавы двусмы́сленный;

~вая фра́за — двусмы́сленная фра́за;

д. намёк — двусмы́сленный намёк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)