урэ́шце

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
урэ́шце - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

урэ́шце.

1. прысл. Пасля ўсяго, напаследак, нарэшце.

Ён у. паявіўся.

2. у знач. далучальнага злуч. Ужыв. для далучэння асобнага слова ці цэлага сказа.

Гул слабеў, у. знік зусім.

3. у знач. пабочн. сл. Паказвае на завяршэнне працэсу, дзеяння, з’явы.

Ну, я, у., скончыла сваю работу.

4. у знач. пабочн. сл. Ужыв. як выражэнне крайняй ступені незадавальнення, нецярпення або падкрэслівае што-н.

Замоўкні ты, у.!

У., з кім хачу, з тым і сябрую.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

урэ́шце

1. нареч. наконе́ц, в конце́ концо́в;

у. ён з’яві́ўся — наконе́ц он яви́лся;

2. вводн. сл. наконе́ц;

гэ́та, у., непрысто́йна — э́то, наконе́ц, неприли́чно

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

урэ́шце, прысл.

1. Пасля ўсяго, напаследак; нарэшце. Хлопчыкі гаварылі яшчэ доўга, дамаўляючыся, як і што яны будуць рабіць у горадзе, якім чынам будуць шукаць прафесара і як потым яго павязуць. Урэшце яны вырашылі чакаць раніцы, каб на світанні зноў рушыць у дарогу. Сіняўскі. Тым часам гульня працягвалася, і мы з Вандай урэшце адолелі сваіх праціўнікаў. Марціновіч. Апынуўшыся тут,.. [Міколка] не мог уцярпець, каб не паглядзець, а чым жа ўрэшце скончыцца ўся пакгаузная справа. Лынькоў.

2. у знач. далучальнага злучн. (часта ў спалучэнні са злучнікам «і»). Ужываецца для далучэння асобнага слова або цэлага сказа. Агонь усё слабеў... урэшце знік паволі... Багдановіч.

3. у знач. пабочн. Паказвае на завяршэнне працэсу, дзеяння, з’явы. Хвілін праз колькі, відаць, скончыўшы,.. [дзяўчына], урэшце, адарвала ад кнігі чырвоныя ад слёз вочы. Шамякін.

4. у знач. пабочн. Паказвае, што мера цярпення, чакання і пад. скончылася, або падкрэслівае што‑н. [Карзюк:] — Калі ж, урэшце, можна будзе з ёю [Марысяй] пагаварыць?! Баранавых. [Лёдзя:] — А ўрэшце, з кім хачу, з тым і гуляю. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

урэ́шце прысл.

1. éndlich, schlíeßlich; zu gúter Letzt; létzten Éndes (у рэшце рэшт);

2. (на заканчэнне) zum Ábschluss, zum Schluss;

3. у знач. пабочн. сл. schlíeßlich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

впро́чем

1. союз урэ́шце, зрэ́шты; (однако) адна́к, але́;

2. вводн. сл. зрэ́шты, усё-такі, урэ́шце.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wreszcie

нарэшце, урэшце; урэшце рэшт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

наконе́ц нареч. нарэ́шце, урэ́шце;

наконе́ц-то! нарэ́шце!

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

eventually [ɪˈventʃuəli] adv. урэ́шце, у рэ́шце рэшт, канчатко́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

lastly [ˈlɑ:stli] adv. нарэ́шце, урэ́шце, у рэ́шце рэшт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)