пустаме́ля, -і, ДМ -ю, Т-ем, м.; ДМ -і, Т -яй (-яю), ж., мн. -і, -ме́ль (разм.).

Тое, што і пустаслоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пустаме́ля

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пустаме́ля пустаме́лі
Р. пустаме́лі пустаме́ль
Д. пустаме́лю пустаме́лям
В. пустаме́лю пустаме́ль
Т. пустаме́лем пустаме́лямі
М. пустаме́лю пустаме́лях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пустаме́ля

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пустаме́ля пустаме́лі
Р. пустаме́лі пустаме́ль
Д. пустаме́лі пустаме́лям
В. пустаме́лю пустаме́ль
Т. пустаме́ляй
пустаме́ляю		 пустаме́лямі
М. пустаме́лі пустаме́лях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пустаме́ля м. и ж., разг. пустоме́ля

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пустаме́ля, ‑і, ДМ ‑ю, Т ‑ем, м.; ДМ ‑і, Т ‑яй (‑яю), ж.

Тое, што і пустамалот. — Цьфу, пустамелі, — злосна плюнуў дзед, дэманстратыўна адвярнуўшыся ад акна. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пустаме́ля ’балбатун, несур’ёзны чалавек’ (ТСБМ; міёр., З нар. сл.), пустоме́ля ’тс’ (ТС), а таксама пустамол ’тс’ (Цых.), сярод пісьменнікаў апошнюю форму ўжываюць М. Лупсякоў, І. Шамякін; сюды ж укр. пустомо́лка ’ханжа’, рус. пустоме́ля ’балбатун’. Ад пусты́ (гл.) і мало́ць (гл.); паводле Сабалеўскага (Лекции, 186), *меля — дзеепрыметнік ад малоць. Гл. Фасмер, 3, 411; параўн. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пустамало́т м., пустаме́ля м. разм. Schwätzer m -, -s, -, Phrásendrescher m -s, -; Pláppermaul n -(e)s, -mäuler; Schwätzerin f -, -nen (пра жанчыну)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пустоме́ля разг. пустаме́ля, -лі м. и ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балабо́лка

‘пустамеля’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. балабо́лка балабо́лкі
Р. балабо́лкі балабо́лак
Д. балабо́лку балабо́лкам
В. балабо́лку балабо́лак
Т. балабо́лкам балабо́лкамі
М. балабо́лку балабо́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

балабо́н

‘пустамеля’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. балабо́н балабо́ны
Р. балабо́на балабо́наў
Д. балабо́ну балабо́нам
В. балабо́на балабо́наў
Т. балабо́нам балабо́намі
М. балабо́не балабо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)